Policjanci pamięci

Nie zmienia to faktu, że istnieje w opisywanym wyżej środowisku narastająca tęsknota za jakąś formą restytucji LIDu. Pozyskanie posła Arłukowicza oraz medialne spekulacje nad współpracą Tuska z M. Borowskim, W. Cimoszewiczem, a może nawet R. Kaliszem, owego lekkiego przygnębienia nie potrafią przerwać.

Premier nie jest żadnym ideowcem, jemu do szczęścia wystarczy stałe dzierżenie władzy. Do utrzymywania przez PO stałego poparcia potrzebne jest istnienie frakcji (tych z Gowinem i Kidawą-Błońską na czele), a ich względna równowaga (o którą Tusk zabiega i która jest mu na rękę) gwarantuje, iż w kwestiach ideologicznych (ale nie tylko) Platforma nie dokona żadnego nowego otwarcia. Klasyczny przykład - wspomniane prace nad ustawą o "in vitro", których końca nie widać.

Ideowym lewakom, tym podziwiającym postępowe reformy premiera Zapatero, wizja długoletnich, stagnacyjnych - z ich punktu widzenia - rządów PO niekoniecznie odpowiada: niby CBA i IPN odzyskano, ale inwigilacja (nie tylko „pisiorów”) trwa w najlepsze, niby krzyż z Krakowskiego przeniesiono, ale po salonach wciąż wiją się „czarni”. Samo powstrzymywanie moherów, bez trwałego rewolucjonizowania państwa na modłę zachodnioeuropejską, nie wystarcza. Pewnie dlatego Ruch Palikota, w pierwszym okresie swego istnienia, uzyskał potężne, darmowe, medialne wsparcie. Niestety (dla nich), bez rezultatu.

W tym kontekście należy obserwować zbliżające się głosowanie nad kandydaturą dr. Łukasza Kamińskiego (na zdjęciu) na szefa IPN. Jego wybór będzie dla salonu policzkiem, a równocześnie jedynym z nielicznych sukcesów Polski pod rządami PO (obym się na człowieku nie zawiódł). Premier może sobie na ten gest pozwolić, bo na kogo ostatecznie Michnik rozkaże głosować, gdy PIS niebezpiecznie się zbliży? „Lewica” Napieralskiego, Czarzastego, Millera jest dla „agorowców” niewybieralna.

Wczoraj publicysta "Gazety" - Adam Leszczyński (na osłodę?) interwencyjnie "skopał" dr. Kamińskiego - może, gdy odnajdzie na czołowej kolumnie 300-tysięcznego dziennika kilka ostrych słów na swój temat - zmądrzeje. Trzeba przyznać, iż nerwowość na Czerskiej w związku z groźbą "przejścia" tej nominacji, sięgnęła zenitu. Co wywołało furię? Otóż pan Łukasz Kamiński ośmielił się pochlebnie (a raczej neutralnie) wyrazić na temat głośnej IPNowskiej publikacji traktującej o uwikłaniu młodego L. Wałęsy we współpracę z bezpieką.

Leszczyńskiego to rozsierdziło :

"Czyli był agentem czy nie był? Wypada się zdecydować. Historyk dr Kamiński świetnie wie, że książka Gontarczyka i Cenckiewicza była publicystyką historyczną pisaną na zamówienie. Chodziło o to, żeby Wałęsie zniszczyć życiorys i zakwestionować jego historyczną rolę. (…) Prezes IPN jest czymś więcej niż bezstronnym urzędnikiem państwowym bez poglądów. Jego rolą jest dbanie o prawdę historyczną. I to jest rola, do której trzeba się przyzwyczaić.

Znamienne są te klasyczne, propagandowe sztuczki Leszczyńskiego. Głosowanie tuż tuż, nie ma więc czasu na słowną ekwilibrystykę, potrzeba solidnej ZOMOwskiej pały. Bo jakimże argumentem jest wsadzanie w usta (głowę) dr. Kamińskiego swoich szyderczych, paszkwilanckich opinii na temat monografii Cenckiewicza i Gontarczyka? Co więcej, Leszczyński sugerując, iż „SB a Lech Wałęsa…” została napisana „na zamówienie”, podąża ze swadą ścieżką wydeptaną przez samego S. Niesiołowskiego. Nie wskazuje wszakże (za radą mec. Rogowskiego, jak mniemam) na czyje zamówienie, bo: