Sierakowski zauważa pozytywną rolę ludowców:

Kilka dni po szczerym wyznaniu Pawlaka, że nie liczy sam na polskie emerytury, premier Tusk jeszcze odważniej wypowiedział się w kwestii skuteczności państwa polskiego. Tylko tym razem wcale nie bulwersująco, ale bardzo słusznie, przyznając wprost, że cała sieć państwowych urzędów pracy, podobnie jak wynajmowanie prywatnych firm do szkolenia bezrobotnych, wykazuje się minimalną skutecznością.

Cały ten system, na który idzie morze pieniędzy, to zinstytucjonalizowana hipokryzja. Opłacamy sobie w ten sposób alibi zwalniające nas przed odpowiedzialnością za los bezrobotnych lub niemogących się znaleźć lepszej pracy. Może dlatego nikogo wypowiedź premiera nie zainteresowała, a mogłoby wyjść coś pozytywnego z poważnej dyskusji publicznej na ten temat.  

Sierakowski mówi też o Millerze i Palikocie.

Obaj panowie wybrali dla siebie różne role w tej sytuacji. Miller chce przyciągnąć niezadowolonych stanowczym sprzeciwem, a Palikot sygnalizując, że może w ich imieniu wytargować jakiś kompromis. Nie wiem, co się Polakom bardziej spodoba. Wiem za to, że tam, gdzie wszyscy chcą się przede wszystkim podobać, jest zawsze dużo kamer, ale nie dzieje się nic ważnego.