Skarga mogła być więc odrzucona ze względów formalnych, bez badania jej meritum.

Dlatego też konstrukcja skargi odnosiła się do teraźniejszości. Skarżący piętnowali w niej m.in. opieszałość  rosyjskiego wymiaru sprawiedliwości w rozpatrywaniu sprawy, zamknięcie pokrzywdzonym dostępu do akt czy nieprzyznanie im statusu pokrzywdzonych.

Duży wpływ na zaakceptowanie skargi przez strasburskich sędziów niewątpliwie miało kształtujące się orzecznictwo Trybunału w  sprawach o podobnym charakterze.

Chodzi m.in. o skargi kurdyjskie i Greków cypryjskich przeciwko Turcji. Kluczowe znaczenie miało jednak orzeczenie z 2009 r. w sprawie Sihij przeciwko Słowenii (skargi obywatela przeciwko swojemu państwu o błąd w sztuce lekarskiej).  Główna teza tego wyroku była następująca: jeżeli system  krajowy odnotował naruszenie popełnione przed przystąpieniem państwa  do konwencji, to postępowania, które toczą się w tej sprawie po jego przystąpieniu, podlegają jurysdykcji  Trybunału.

Podstawy do zwycięstwa rodzin katyńskich są więc mocne, dlatego warto  spokojnie poczekać na rozstrzygnięcie Trybunału i jego uzasadnienie.