Jacek Karnowski pisze:

Agencje podają, że na dzisiejszym Marszu w obronie TV Trwam i wolności mediów było 20 tysięcy ludzi. To jednak liczba w sposób oczywisty drastycznie zaniżona, i to kilkukrotnie (według organizatorów było 120 tysięcy osób). Z pewnością była to największa demonstracja polityczna lub społeczna, w jakiej uczestniczyłem w Polsce (ta w Budapeszcie w marcu była większa). Plac Trzech Krzyży i okoliczne ulice były tak nabite, że nie sposób było przejść choćby metra.

Urzekała atmosfera. Przyjechała cała Polska - ludzie w różnym wieku, różnych zawodów. Z wielkich miast, ale także z małych miejscowości. Starsi, ale i także sporo młodych. Przyjaźni, pewni swoich racji, ale całkowicie wyzbyci agresji.

Karnowski analizuje przede wszystkim przemówienia na koniec marszu, gdy Jarosław Kaczyński przed kancelarią premiera wezwał Zbigniewa Ziobro do powrotu do PiS:

Słowa te nagrodzono brawami. Kaczyński był fetowany zresztą w trakcie wydarzenia dość często.

Ziobro zabrał głos kilkanaście minut później, pod pomnikiem Piłsudskiego. I była to dla niego trudna próba. Już jego pierwsze słowa część uczestników zagłuszyła gwizdami, później większość zaczęła skandować "Jarosław! Jarosław!". Nie były to okrzyki szczególnie wrogie, raczej "pedagogiczne". Ziobro ciągnął przemowę pomimo złych nastrojów tłumu. I wciąż padały okrzyki: "wracajcie do PiS", "łączcie się", "jedność, jedność".

Jak zauważa szef wPolityce.pl:

Widziany z bliska lider Solidarnej Polski był wyraźnie zdenerwowany, chwilami tracił niemal głos. Można było odnieść wrażenie, że w ciągu tych kilku, kilkunastu minut decyduje się coś więcej niż powodzenie tej konkretnej mowy; decyduje się pewność siebie, choćby minimalna pewność siebie, na długie lata, niezbędna przywódcy. Ostatecznie ciężar jakoś udźwignął, i wygłosił w miarę poprawne, choć na pewno nie porywające, przemówienie. I powinien być zadowolony, bo mógł przegrać dużo więcej.

I konkluduje:

W całej sprawie ważniejsze wydaje się co innego: presja "ludu" na jedność, na zjednoczenie. Poczucie, że ten podział jest absurdalny, że nie ma w nim nic poza personalnymi różnicami, animozjami i ambicjami. Przekonanie, że skoro sytuacja jest tak poważna, jak to rysują politycy PiS i SP, to tym bardziej podziałów nie da się ani zrozumieć, ani zaakceptować. Ludzie rozumieją, że to droga donikąd. Wiedzą dlaczego. Kilka spotkanych osób bardzo szczegółowo wyliczało mi, ile mandatów traci prawica w sumie na rozbiciu głosów. Ludzie wiedzą, że teoria "dwóch płuc" to tak naprawdę teoria "mózgu rozdzielonego na dwa". Nie może działać.

Zdaniem autora są dwie możliwości: