Dla nas to dobrze, bo nie dalibyśmy sobie z tym rady, ale źle dla wielu organizacji humanitarnych, które krytykują unijną politykę wobec nielegalnych imigrantów. I poniekąd mają rację. Zarówno szczyt, jak i sam problem pojawiły się w urzędniczej agendzie dopiero, gdy na Morzu Śródziemnym utonęło niemal tysiąc osób.
Wśród ustaleń na pewno znalazło się to mówiące o potrojeniu środków na ratowanie rozbitków i uszczelnienie morskich granic. A to będzie sporo kosztować – także nas. Może wręcz okazać się dla nas zabójcze. Jeśli bowiem niezbyt zamożne państwo polskie będzie musiało wyłożyć pieniądze na przybyszów z Afryki, to gdzieś tych pieniędzy zabraknie. A jeśli konflikt na Ukrainie się zaogni i staniemy przed wyzwaniem przyjęcia tysięcy uchodźców nie z odległego lądu, tylko z sąsiedniego, znacznie bliższego nam historycznie i kulturowo kraju? Skąd weźmiemy na to środki? Czy ktoś nam wtedy solidarnie pomoże?
Podobnie jak w Unii nikt nie ma recepty na to, jak się uporać z problemem przybyszów z Afryki, tak w Polsce nikt nie ma pomysłu na to, jak prowadzić politykę wobec imigrantów. Paradoks polega jednak na tym, że tak jak Europa Zachodnia i Południowa imigrantów już nie potrzebują, tak nam mogą być oni wkrótce bardzo potrzebni. Zabraknie nam bowiem młodych, silnych i zdolnych rąk do pracy. Dowodzą tego ostatnie przerażające badania. Jeśli polska gospodarka ma pozostać konkurencyjna, to będzie potrzebowała imigrantów, szczególnie w tych sektorach, w których warunki pracy nie są zbyt atrakcyjne dla naszych bezrobotnych. Nie ma się też co łudzić – mimo zaklęć kandydatów na urząd prezydenta w najbliższym czasie wielkiego powrotu polskich emigrantów do ojczyzny nie będzie! A zatem zaproszenie przybyszów do Polski może się stać dla nas tym, czym podanie choremu kroplówki.
