Cimoszewicz nie cierpi partyjnych zebrań

RZ: Czy będzie pan kandydatem na prezydenta w następnych wyborach? Podobno koledzy z LiD namawiają pana do tego?

Włodzimierz Cimoszewicz, senator niezależny, członek SLD: To nieprawda, nikt mnie nie namawia do kandydowania na prezydenta. Ja też nie rozważam takiego pomysłu.

Dlaczego?

Nie ma obowiązku walki o prezydenturę. Dwukrotnie brałem udział w tych wyborach. Ostatnio, dwa lata temu, potraktowałem to bardzo poważnie, z przekonaniem, że mam coś istotnego do zaoferowania rodakom. Skończyło się tak, jak się skończyło – moją rezygnacją. Było to doświadczenie przykre, rozczarowujące i nic mnie nie skłania, żeby je powtórzyć. Nie mam ochoty przeżywać po raz kolejny traumatycznych wydarzeń związanych z kampanią wyborczą, w której wszystkie chwyty są dozwolone, nawet te poniżej pasa.

Dla lewicy, która jest w tej chwili w opozycji, może to być jeden z pomysłów na zaistnienie w świadomości opinii publicznej. Można lansować swojego kandydata, zorganizować prawybory, słowem – przebijać się do mediów.

Środowisko lewicy ma poważniejsze problemy niż liczba artykułów prasowych na jego temat. Jest w bardzo trudnym położeniu politycznym. Drugie z rzędu wybory parlamentarne zakończyły się bolesną porażką. I z tego trzeba wyciągnąć wnioski, jeżeli chce się liczyć w polityce. Trzeba się skupić na tym, jak w najbliższych latach odbudowywać wiarygodność i zaufanie społeczne. Bo przecież nikt poważny nie powie, że polskie społeczeństwo jest wyjątkiem na mapie Europy i składa się wyłącznie z sympatyków prawicy. Na razie jednak, jak widać, wyborcy nie chcą towaru w postaci LiD.

Jest pan członkiem SLD; czy uczestniczy pan w toczącej się przedkongresowej kampanii w tej partii?

Moje związki z SLD są na co dzień praktycznie żadne. Wywołuje to zresztą zdumienie wielu członków partii. Ludzie pytają mnie, czy będę na tym czy innym spotkaniu. Nie będę, bo nikt mnie nie zaprosił ani nawet nie zawiadomił. Nie chce mi się rozważać, z czego to wynika. Czy jest to towarzyska niezręczność, czy chodzi o coś innego. Te spotkania nie są mi do niczego potrzebne. Nie marzę o tym, aby uczestniczyć w kolejnym zebraniu.

Na kongres też się pan nie wybiera?

Na pewno nie jako delegat. Nie potrzebuję mandatu, bo nie zamierzam kandydować na żadną funkcję. Natomiast chętnie wezmę udział w debacie o przyszłości lewicy.

Dlaczego podchodzi pan z taką rezerwą do życia partii?