Turkmenistan: z ojca na syna. Kolejna dynastia władców

Berdymuchamedow objął władzę w 2006 roku po śmierci pierwszego dyktatora Saparmurata Nijazowa. W Indeksie Demokracji Economist Group za Nijazowa Trukmenistan był na końcu listy, za rządów Berdymuchamedowa tam pozostał. Eksperci sądzą, że kraj można porównać tylko do Korei Północnej pod względem kontroli mieszkańców i wszechwładzy różnego rodzaju służb specjalnych.

Nijazow zasłynął częstym upijaniem się w swej rezydencji i strzelaniem po pijanemu do ochroniarzy, wyczyny Berdymuchamedowa są weselsze. Państwowa telewizja pokazywała m.in. jak ten były dentysta uczy żołnierzy jeździć na rowerze i jednocześnie strzelać, ćwiczy na siłowni razem z całym rządem, występuje jako didżej, pisze i wykonuje piosenki (m.in. ze swoim wnukiem śpiewał o swoim koniu).

Oficjalnie za każdym razem budził zachwyt wszystkich mieszkańców kraju. – Podjąłem niełatwą decyzję ustąpienia z drogi młodszym – powiedział teraz na posiedzeniu izby wyższej parlamentu, zapowiadając przedterminowe wybory prezydenckie na 12 marca. Poprzednie odbyły się w 2017 roku, w których ośmiu jego kontrkandydatów dostało 2,3 proc. głosów.

Ekspert Arkadij Dubnow uważa, że na decyzję Turkmena wpłynęły wydarzenia w Kazachstanie, gdzie władzę (tylko formalnie) przekazano poza rodzinę dotychczasowego prezydenta, co doprowadziło w styczniu do rozruchów. – Berdymuchamedow mógł dojść do wniosku, że tranzyt władzy może być tylko wewnątrz rodziny – powiedział. Jednocześnie „Arkadag" (oficjalny tytuł prezydenta) mógł korzystać z doświadczeń sąsiadów zza Morza Kaspijskiego – Azerbejdżanu. Tam, w 2003 roku, prezydent Hejdar Alijew przekazał władzę swemu synowi Ilhamowi.