Francja: Kobieta chce odrodzić gaullizm

Prezydent Emmanuel Macron pozostaje faworytem wyborów, które odbędą się w kwietniu. Ale o żadnej pewności zwycięstwa nie może być mowy, bo elektorat pozostaje niezwykle płynny. Jak podaje instytut Epsos, tylko w ostatnich dwóch miesiącach aż jedna trzecia pytanych zmieniła swoje preferencje. A 47 proc. nie wyklucza, że zrobi tak w ciągu czterech miesięcy, jakie pozostały do głosowania.

Na początku grudnia, ku zaskoczeniu francuskich mediów, nominację na kandydatkę gaullistowskich Republikanów uzyskała Valérie Pécresse. To miało być miejsce zarezerwowane najpierw dla przewodniczącego regionu Hauts-de-France Xaviera Bertranda, a potem byłego negocjatora brexitu Michela Barniera. Im jednak jej rywale mocniej się spierali, tym coraz więcej szeregowych członków partii uznawało, że może po raz pierwszy warto postawić na kobietę.

Czytaj więcej

Świat

Macron może przegrać

Le Pen ma już 48 proc. Od zwycięstwa dzieli ją granica błędu statystycznego.

54-letnia Pécresse jest politykiem doświadczonym. Przewodnicząca stołecznego regionu Ile-de-France była ministrem budżetu i edukacji u Nicolasa Sarkozy'ego. Znana z niezwykłej pracowitości nie ustępuje Macronowi erudycją. Tak jak obecny prezydent ma dyplom elitarnej Narodowej Szkoły Administracji (ENA). I tak jak on wywodzi się z bogatej burżuazji.

Izba Dyscyplinarna

Ale to podobieństwo może być też poważną wadą w kraju, w którym znaczna część społeczeństwa jest sfrustrowana z powodu rosnącej polaryzacji dochodów, wysokiego bezrobocia, coraz dotkliwszej przestępczości i problemów z integracją imigrantów.

Po części, aby odróżnić się od Macrona, Pécresse coraz mocniej stawia na eurosceptyczny elektorat skrajnej prawicy. Na szefa swojej kampanii wyborczej wybrała dawnego rywala w walce o nominację Republikanów Érica Cottiego. To polityk, który już w 2017 r. deklarował, że woli w Pałacu Elizejskim Marine Le Pen niż Emmanuela Macrona. A dziś nad obecnego prezydenta przedkłada jeszcze bardziej radykalnego od przewodniczącej Zjednoczenia Narodowego publicystę Érica Zemmoura.

W październiku Pécresse poparła orzeczenie polskiego Trybunału Konstytucyjnego o prymacie prawa krajowego nad europejskim i uznała za „skandaliczny" nakaz Trybunału Sprawiedliwości UE likwidacji Izby Dyscyplinarnej SN. Gdy zaś nowy niemiecki rząd ogłosił, że chce budować bardziej „federalną Unię", gaullistka zapowiedziała „grzeczne, ale stanowcze nie". Ostrzegła też, że nie pozwoli, aby Francja stała się „wasalem" Stanów Zjednoczonych.

Nie mniej radykalny jest jej program zwalczania migracji. Pécresse chce np., aby wyroki za przestępstwa dokonane w „trudnych dzielnicach" były dwukrotnie wyższe niż w innych częściach kraju (propozycja wydaje się niezgodna z regułami praworządności).

Taka mieszanka umiaru i radykalizmu najwyraźniej kusi wyborców. Instytut Elabe daje Pécresse w pierwszej turze wyborów prezydenckich 20 proc. poparcia, wyraźnie więcej niż dla Le Pen i Zemmoura i tylko o 3 pkt mniej, niż miałby dostać Macron. W drugiej turze kandydatka Republikanów miałaby wręcz wygrać z obecnym prezydentem stosunkiem 52 do 48 proc. Inny ośrodek badania opinii publicznej, Epsos, jest już dla niej mniej łaskawy, dając jej 17 proc. w pierwszej turze wobec 24 proc. dla Macrona. Ale i to jest więcej niż noty Le Pen oraz Zemmoura (po 14,5 proc.) i wystarcza do uzyskania przepustki do ostatecznej rozgrywki o Pałac Elizejski.

Wyjazd do Armenii

Na ekipę prezydenta padł więc blady strach. I ruszyła fala obelg.

– To jest kandydatka, która doprowadzi do rozbicia kraju – grzmiał minister ds. europejskich Clément Beaune.