Rząd Tuska do poprawki

Nie czekając na zapowiadaną na lato rekonstrukcję rządu, premier zdymisjonował ministrów skarbu Mikołaja Budzanowskiego i sprawiedliwości Jarosława Gowina, a czarne chmury zbierają się nad głową minister sportu Joanny Muchy. Zapytaliśmy Polaków, którzy szefowie resortów powinni w pierwszej kolejności otrzymać dymisje.

Listę otwierają Joanna Mucha, Sławomir Nowak i Bartosz Arłukowicz. W niechlubnej pierwszej piątce znaleźli się też Krystyna Szumilas i Jacek Rostowski.

Sondaż zrealizowało Homo Homini 10 maja, a więc w dniu, gdy NIK wytknęła minister sportu dofinansowanie koncertu Madonny z pieniędzy przeznaczonych na promocję sportu.

Bohaterowie mediów

Opozycja już żąda dymisji Muchy i – co ciekawe – w dosyć ostrym tonie wypowiedział się na ten temat również Grzegorz Schetyna z PO, który może być kontrkandydatem Donalda Tuska w wyborach na szefa partii.

Mucha ma na koncie więcej wpadek. Głośnym echem odbiła się historia z Markiem Wieczorkiem, właścicielem salonu fryzjerskiego, a prywatnie znajomym Muchy, któremu minister sportu powierzyła stanowisko wicedyrektora Centralnego Ośrodka Sportu. Po medialnej burzy Wieczorek zrezygnował ze stanowiska. Dziennikarze bezlitośnie tropili też merytoryczne wpadki pani minister świadczące o tym, że nie do końca zna się na dziedzinie, którą zarządza.

Premier jednak zawsze bronił swojej minister. W naszym sondażu aż 21 proc. ankietowanych uznało, że Mucha musi odejść z rządu (każdy z badanych mógł wskazać tylko jedną osobę do dymisji).

Na drugim miejscu znalazł się Sławomir Nowak, którego wskazało 15 proc. badanych. Minister transportu stał się ostatnio bohaterem mediów za sprawą drogich zegarków, których nie wpisał do oświadczenia majątkowego, gdyż jak twierdzi, nie są jego własnością, tylko kolegi. Sprawę nagłośnił tygodnik „Wprost", który trzeci tydzień z rzędu pisze o ministrze, tym razem zarzucając mu próbę kneblowania prasy.

Politolog Kazimierz Kik z Uniwersytetu w Kielcach uważa jednak, że nie za to oboje ministrowie powinni odejść z rządu.

– Mucha i Nowak po prostu nie mają kompetencji do kierowania swoimi resortami – mówi politolog.

Kulejące usługi

Minister zdrowia Bartosz Arłukowicz jest trzeci w kolejce do dymisji. Wskazało go 11 proc. ankietowanych. Lista zarzutów pod adresem Arłukowicza jest bardzo długa. Opozycja twierdzi m.in., że pod jego rządami kolejki do lekarzy specjalistów się wydłużyły, pacjenci coraz więcej dopłacają do leków, a resort nie ma żadnej długofalowej strategii. Od początku kadencji partie opozycyjne już dwukrotnie składały wniosek o wotum nieufności wobec Arłukowicza i za każdym razem koalicja rządząca go obroniła.

Co dziesiąty respondent chciałby dymisji minister edukacji Krystyny Szumilas.

– Oboje płacą za neoliberalną politykę PO – komentuje Kik. – Odpowiadają za usługi publiczne, które coraz bardziej kuleją, a PO ma tylko  jeden pomysł na rozwiązanie tego problemu, czyli komercjalizację tych usług, co dla naszego ubożejącego społeczeństwa jest nie do przyjęcia.

Do wymiany połowa gabinetu?

Listę pięciu najgorzej ocenianych ministrów zamyka Jacek Rostowski, szef resortu finansów, którego dymisji domaga się 8 proc. badanych.

– On płaci za wszystko: za podwyższenie wieku emerytalnego do 67 lat, za zabieranie pieniędzy z OFE, za zamrożenie Funduszu Pracy przy rosnącym bezrobociu, a nawet za uelastycznienie rynku pracy. Słowem za kryzys, który pociąga za sobą ubożenie społeczeństwa – uważa politolog. – Jest wielce prawdopodobne, że w następnym rankingu to szef resortu finansów znajdzie się na pierwszym miejscu wśród ministrów do dymisji.

Polacy mają dość Joanny Muchy. Tusk zdymisjonuje minister sportu?

Wiceszefowa Klubu PO Małgorzata Kidawa-Błońska broni ministrów Tuska. – Wokół Muchy i Nowaka jest ostatnio spory szum medialny i zapewne dlatego Polacy wskazali ich na pierwszym miejscu do dymisji – uważa posłanka. – Rostowski pilnuje pieniędzy i z tego powodu nie może być lubiany. Zaś co do Arłukowicza i Szumilas, to zarządzają oni najtrudniejszymi resortami. Nie przypominam sobie żadnego ministra zdrowia czy edukacji, który byłby dobrze oceniany w czasie, gdy sprawował tę funkcję, a później te oceny zmieniały się na lepsze.