Kontynuacji podjął się Brytyjczyk Stephen Baxter w trzy razy grubszym od pierwowzoru dziele „Masakra ludzkości". Marsjanie mimo klęski swego zwiadu w 1907 r. nie porzucili planów opanowania Ziemi i 14 lat później ruszyli z inwazją. Liczba straszliwych walców transportujących machiny bojowe idzie w tysiące, zaatakowane zostają wszystkie liczące się kraje świata i oczywiście ludzkość dostaje łupnia. W porównaniu z pierwszą wojną z Marsem nowinki taktyczne i techniczne wprowadzili tylko agresorzy; ludzkość niczego się nie nauczyła i najchętniej walczyłaby kijami.
Baxter stara się pisać o tym z pozycji bohaterki biorącej udział w tym zamieszaniu i odżegnując się od dzisiejszej wiedzy. W powieści nie ma I wojny światowej, jedynie pancerne Niemcy zajęły Francję i na wschodzie borykają się z Rosją. Nikt się tym wszelako nie przejmuje, bo Niemcy są cennym sojusznikiem w walce z Marsjanami.
Rzeczywistość początku XX wieku została zatem wystylizowana na modłę Wellsowską, a czytelnik ma wrażenie obracania się w historii alternatywnej. W Układzie Słonecznym panuje prawdziwy tłok, oprócz ludzi i Marsjan występują jeszcze Wenusjanie i najbardziej rozwinięci Jowiszanie. W powieści znalazłem też kilka smaczków, m.in. występuje osobiście Wells, ale znowu jakby „równoległy", bo nic nie wskazuje, by miał jakiś związek z opisaniem pierwszej inwazji Marsjan.
Zakończenie „Masakry ludzkości" pozostaje otwarte, tak by można było na życzenie prokurować nowe ciągi dalsze.
Stephen Baxter, „Masakra ludzkości", tłum. Paweł Wieczorek,
