Otóż chodzi o to, że „pluje on pod wiatr”, stoi na drodze „niezwykłego tsunami nowoczesnej tolerancji, która zalewa przegniłe struktury rodziny, patriarchatu, przesądów i pruderii seksualnej”. Inny krytyk nazwał go „wrogiem państwa”. Na miejscu papieża byłbym zadowolony. W końcu „plucie pod wiatr” i „stanie na drodze” to w zasadzie obowiązek katolika. Bycie „wrogiem państwa” to też nie najgorsza sytuacja. W historii na to miano zasługiwali zwykle przyzwoici ludzie.

Gorzej ze zwolennikami tolerancji, zwłaszcza nowoczesnej. Według słownika języka polskiego tolerancja to „uznawanie czyichś poglądów, wierzeń, upodobań, czyjegoś postępowania, różniących się od własnych; wyrozumiałość”. Twórca demokratycznego liberalizmu John Stuart Mill, którego poglądy dla wielu brytyjskich krytyków papieża stanowią podobno ważny punkt odniesienia, mówi wprost o prawie „złych ludzi” do głoszenia „poglądów, które uważamy za fałszywe i szkodliwe”, nawet jeśli sądzimy, że poglądy te przyczynią się do „zepsucia społeczeństwa”. Nawet zatem jeśli uznać papieża za „złego człowieka” (Richard Dawkins nazywa go „wrogiem ludzkości”), to tolerancja nakazywałaby też uznanie jego prawa do głoszenia poglądów.