Pokolenie Polaków urodzonych po 1989 roku znalazło się w złotej klatce. Budowniczy wolnorynkowego ładu wszystko za nich zrobili. Stworzyli świat według zachodnich wzorców, urządzili funkcjonalnie i ozdobili emblematami nowoczesności. Pozbawili oznak zacofania, powodów do wstydu, wysprzątali brzydką przeszłość do czysta. Cały ciężar i koszt tych zmian wzięli na siebie. Ale budując autostradę do lepszego świata, pominęli tych, którzy mają zamieszkiwać przyszłość. Młodzi Polacy zostali sprowadzeni do roli pacynek, których jedynym zadaniem jest dopełnianie pejzażu dobrobytu. Wprowadzono ich do wystylizowanego błyszczącego pokoju i usadzono na sofie. Mają wyglądać ślicznie i niczego nie dotykać. Mówić ładnie po angielsku, nosić się modnie i od czasu do czasu podziękować.

Dzieci wychowywane bez wymagań czują się niepotrzebne. Niewiele warte, skoro nikt niczego się po nich nie spodziewa i bezustannie je wyręcza. Starsi opiekunowie, nazywani pokoleniem „Solidarności", zapewniają, że wszystko robią z myślą o młodych. To dla nich postawili gmach polskiego kapitalizmu i okopali się w nim na najważniejszych stanowiskach. Dla nich toczą spory o historię, nie pozwalając zabliźnić się ranom. Dla nich ta polityczna wojna, Stadion Narodowy grubo przepłacony ze środków publicznych oraz sieć dróg, po których można wygodnie jeździć samochodami na kredyt. Dla nich też powstał rządowy raport „Młodzi 2011", dokument przypominający klepanie po ramieniu i pokrzepiające: „Pamiętamy o was!", rzucone tuż przed wyborami, od których przecież zależy przyszłość.