Nie będę ukrywał, że byłem zaskoczony, gdy okazało się, że jeden z tygodników opinii postanowił uczynić mnie okładką swojego numeru. „Adwokat Judasza” podpisał moje zdjęcie (zabrakło na nim tylko doprawionych rogów) „Do Rzeczy”. W środku numeru znaleźć zaś można było dwa teksty na mój temat – Kai Godek i Piotra Semki.

Pierwszym zajmować się nie będę, bo autorka skupiła się głównie na wyjaśnieniu, dlaczego brzydzi się innymi ludźmi, ale tekst Semki godny jest uwagi, świetnie bowiem pokazuje, jak część z publicystów postrzega Kościół i miejsce w nim katolików świeckich. Jaka ma być nasza rola? Odpowiedź jest, zdaniem Semki, prosta: słuchanie i wykonywanie poleceń. I to jest jasno w tym tekście wskazane, gdy publicysta przekonuje, że moim celem nie jest opuszczenie Kościoła, ale wpływanie na Niego, tak by zmieniał się on w kierunku, jaki jest mi bliski. „Na tej drodze nie będzie się liczył z tradycyjną strukturą Kościoła złożoną z episkopatów, biskupów i proboszczów, a raczej przyjmować będzie rolę kogoś, kto poucza hierarchów. I ponad ich głowami będzie się starał dotrzeć do serc i uczuć polskich katolików” – oznajmia Semka. Zarzut to oczywiście nie jest, bo identycznie w ten sam sposób działa choćby naczelny Semki, czyli Paweł Lisicki, który swoją publicystyką także próbuje zmieniać Kościół.