Warto by też jakiegoś rosyjskiego misia ukrzyżować, na drewnianym krzyżu. Może być ten sympatyczny niedźwiadek z olimpiady w Moskwie, „Misza” chyba mu było.

Można też trochę poważniej: „Precz z pomnikami, na stos z rusofilami”. Albo „Żłobki i przedszkola zamiast pomników”.

Ale najważniejsze, żeby była zabawa, żeby się uśmiechać, dowcipkować. Ma być cool. Ktoś mógłby się na przykład przebrać za ruskiego popa i zatańczyć do rytmicznego popowego kawałka, he, he. Ktoś inny mógłby zrobić z tektury matrioszki: jedna baba, druga baba, a na końcu wyskakuje goła baba. A potem ktoś mógłby tę gołą babę… no wiecie… Ale tak na widoku, przed pomnikiem.

Pamiętajcie, żeby byli wśród was także geje (co najmniej 10 procent) i feministki. Nie można o nich zapomnieć. Rusofobia nie może być przywilejem jedynie heteryków i kur domowych.

No i to się nazywa Protest, przez duże „P”. To by było dopiero nowocześnie. „W Ossowie zobaczyliśmy zupełnie nową twarz Polski. Młodej, europejskiej, otwartej, wykształconej, nieznającej barier światopoglądowych. Obalającej konwenanse, odważnie stającej twarzą w twarz z zatęchłą dulszczyzną. Przyglądajmy się tym młodym, rozbawionym ludziom, gdyż to oni właśnie będą tworzyć przyszłość Polski w zjednoczonej Europie” – napisałby I zastępca redaktora naczelnego „GW”. A w zaprzyjaźnionym radiu cały batalion doktorantek socjologii dwojga nazwisk rozwijałby przez kilka kolejnych dni owe światłe myśli. „Nasza natio jest już wyraźnie zmęczona Tanatosem. Chciałaby wreszcie cieszyć się życiem, hic et nunc, zamiast oddawać się zbiorowemu popędowi śmierci i tarzać w kolejnym funeralnym widowisku” – stwierdziłaby znana socjolożka z UW, a jej koleżanka z UJ rozprawiałaby o cmentarnej pornografii, kiczu polsko-rosyjskiego pojednania i wszechobecnej politycznej poprawności, która wprowadza duszną atmosferę.

No i co, można? Można. Główka pracuje, he, he.