W kwietniu br. François Hollande spotkał się na lunchu z grupą dziennikarzy. W pewnym momencie uśmiechnął się znad talerza z sałatką warzywną i stwierdził: „Idzie mi coraz lepiej. Już nawet przestałem się ważyć".

Przez kilka miesięcy Hollande ważył się codziennie rano i jadł jak wróbelek. Zrzucił kilkanaście kilogramów, lecz niebawem uznał, że jego zachowanie zaczyna przypominać nawyki charakterystyczne dla anorektyków.

Nie można przesadzać. Nawet jeśli ktoś decyduje się na dietę z dużo poważniejszym zamiarem niż tylko zbicie cholesterolu. Nawet jeśli kuracja odchudzająca ma pomóc w wygraniu wyborów prezydenckich...

W każdy poranek François Hollande najpierw wstępował na swoją łazienkową wagę, a później patrzył w lustro, zastanawiając się zapewne, czy tak właśnie wygląda przyszły przywódca Francji, dumny lokator Pałacu Elizejskiego, zarządzający jednym z najpotężniejszych państw świata.

Pogrzeb grabarza

57-letni absolwent słynnej École Nationale d'Administration, kuźni paryskich elit politycznych i biznesowych, jest blisko celu. Dwa tygodnie temu wygrał w cuglach prawybory w Partii Socjalistycznej (PS) i niemal wszystkie sondaże dają mu przewagę nad urzędującym prezydentem Nicolasem Sarkozym. Decydujące starcie – na przełomie kwietnia i maja nadchodzącego roku. Lewica ma wreszcie szansę na przerwanie fatalnej wyborczej passy i wyjście z roli wiecznej opozycji.

Ostatni socjalistyczny prezydent Francji nazywał się François Mitterrand i zakończył swoje rządy w roku 1995. Po nim mieliśmy 17-letnią epokę dominacji centroprawicy: najpierw dwie kadencje Jacques'a Chiraca, później jedną Nicolasa Sarkozy'ego.

Ostatni socjalistyczny premier nazywał się Lionel Jospin. Rządził od 1997 do 2002 roku, choć słowo „rządził" nie jest w tym wypadku właściwe: w okresie kohabitacji musiał się dzielić władzą z prezydentem Chirakiem, a raczej zbierał jedynie okruchy tej władzy. W 2002 roku Jospin doznał bolesnej porażki: nie wszedł do drugiej tury wyborów prezydenckich, przegrywając nawet z Jean-Marie Le Penem.