9 zł za pierwszy miesiąc czytania RP.PL
Rzetelne informacje, pogłębione analizy, komentarze i opinie. Treści, które inspirują do myślenia. Oglądaj, czytaj, słuchaj.
Zabójczy przystojniak
Kino niemal od zawsze fascynowało się seryjnymi zabójcami, o czym świadczą choćby „M – Morderca" (1931), „Psychoza" (1960) czy „Milczenie owiec" (1991) do dziś uchodzące za jedne z najciekawszych filmów na ten temat. Drzemiące w człowieku zło, szczególnie zaś w tym, który na pierwszy rzut oka nie skrzywdziłby muchy – sympatycznym sąsiedzie, właścicielu przydrożnego pensjonatu czy wyrafinowanym psychiatrze – to materiał nośny, cieszący się niesłabnącą popularnością wśród widowni zarówno kinowej, jak i telewizyjnej, o czym świadczy niemały sukces serialu „Mindhunter" (2017) wyprodukowanego przez Netflix.
Wie o tym także Joe Berlinger, który w 30. rocznicę stracenia na krześle elektrycznym Teda Bundy'ego, jednego z najbardziej rozpoznawalnych (także dzięki popkulturze) zbrodniarzy w Stanach Zjednoczonych, zrealizował dwa komplementarne filmy: wyprodukowany przez wspomnianą już platformę (i tam dostępny dla widzów) dokument „Rozmowy z mordercą" oraz fabułę „Podły, zły, okrutny" (na ekranach kin).
W tym drugim Ted Bundy jawi się jako zabójczy przystojniak, mężczyzna uwodzicielski i charyzmatyczny, showman, bez trudu zjednujący sobie zwolenników lub – ściślej rzecz ujmując – fanów, zwłaszcza płci przeciwnej. Film, głównie poprzez sekwencje sądowe oraz relację z byłą dziewczyną bohatera (Lily Collins), skupia się na uroku, jaki zabójca roztacza wokół siebie. Na tym polu historia wypada bardzo dobrze. Spora w tym zasługa Zaca Efrona, odtwórcy głównej roli, niegdyś bożyszcza nastolatek, aktora dziecięcego, który – jak się okazuje – potrafi samodzielnie udźwignąć cały film. Problem jednak w tym, że nikt tu nawet nie próbuje odpowiedzieć na pytanie o motywacje czy genezę tego jakże skrajnego zła.
