Mama zawsze doradzała jej, aby po maturze wybrała taki kierunek studiów, na którym jest dużo mężczyzn, bo inaczej nigdy nie wyjdzie za mąż.

Niestety, Ilona Kądziołek nie posłuchała tych rad i  dostała się na najbardziej babski kierunek na Uniwersytecie Wrocławskim – nauczanie początkowe. Nie podjęła tej decyzji z  przekory. Zawsze chciała nauczać najmłodsze dzieci, które są wciąż ufne i  nie sprawiają większych problemów wychowawczych. Matczyne obiekcje i obawy związane z  jej przyszłym zamążpójściem uważała za żenująco staroświeckie.

–?To nie te czasy, mamo! – prychała pogardliwie i  okręcała się przed lustrem na wszystkie strony. – Nie jestem taka znowu ostatnia, bym musiała się martwić, że nie znajdę męża.

Rzeczywiście, Ilona była atrakcyjną dziewczyną – szczupłą brunetką o  gęstych kręconych włosach i  niezwykle wyrazistych rysach twarzy. Jedynie czarne oczy pod mocno zarysowanymi brwiami mogły budzić niepokój czy nawet lęk, ponieważ miały tak ciemne tęczówki, że niemal zlewały się ze źrenicami. Na ogół jednak te oczy zapalały w  męskich sercach zupełnie inne płomienie. Niestety, najczęściej w  sercach nieodpowiednich mężczyzn.

Piotr, pierwszy jej chłopak, prawdziwy rodzynek na żeńskim roku, okazał się biseksualny. Jego dwoistą naturę odkryła po czterech latach, kiedy już przedstawiła go rodzicom jako narzeczonego. Wstrząs wywołany widokiem mężczyzny, z  którym straciła dziewictwo, baraszkującego w  wannie z  własnym kuzynem, nie dał się z  niczym porównać. Wpadła w  depresję, leczyła się psychiatrycznie i  dopiero po roku terapii doszła do siebie.