Zajączek polski uczciwie konkuruje ze szwajcarskim

Niewykazanie takich nakładów na promocję swego złotego zajączka wielkanocnego przez firmę Chocoladefabriken Lindt & Sprúngli AG było jednym z powodów ostatecznego przegrania przez nią sprawy o zaniechanie czynów nieuczciwej konkurencji przeciwko spółce z o.o. Terravita z Poznania.

[b]Sąd Najwyższy wyrokiem z 6 maja 2009 r. (II CSK 665/08)[/b] zaakceptował niekorzystny dla Lindta wyrok sądu II instancji. Sprawa ta trafiła na wokandę SN po raz drugi.

[srodtytul]Produkty z tej samej formy[/srodtytul]

Przyczyną tego sporu są dwa produkty: trójwymiarowe figurki czekoladowych siedzących zajączków. Różnią się przede wszystkim nadrukiem z wyeksponowaną nazwą firmy: Lindt i Terravita.

Jeden, odpowiadający znakowi towarowemu szwajcarskiej firmy, ma złoconą owijkę z nadrukiem firmy producenta, karbowaną czerwoną wstążeczkę na szyi, na której zawieszony jest dzwoneczek.

Zajączek Terravity ma taki sam kształt, bo obaj przedsiębiorcy posługują się formami kupionymi u tego samego producenta. Ten zajączek zawinięty jest w srebrną lub złotą folię i ma tasiemkę nadrukowaną na folii.

Lindt twierdził, że produkowanie i sprzedaż przez Terravitę tego zajączka jest czynem nieuczciwej konkurencji w rozumieniu art. 3, art. 10 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z 1993 r. [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=0037251A3D3ED0BCADDFEA4892227F65?id=170546]o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji[/link].

Sąd I instancji oddalił żądania szwajcarskiej firmy. Uznał, że zajączki różnią się w taki sposób, że nie ma niebezpieczeństwa wprowadzenia klientów w błąd co do pochodzenia obu wyrobów. Do tego wniosku doprowadziła sąd analiza różnic, przede wszystkim w nadrukach z nazwą producenta. Sąd II instancji zaakceptował ten werdykt. Jednakże SN wskutek skargi kasacyjnej szwajcarskiej firmy 8 stycznia 2008 r. uchylił ten wyrok.

[srodtytul]Analiza różnic i podobieństw[/srodtytul]

SN zgodził się, że Terravita nie dopuściła się czynu nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy z 1993 r., czyli niewolniczego naśladownictwa mogącego wprowadzić w błąd co do tożsamości producenta lub produktu.

Natomiast za zbyt powierzchowną uznał ocenę sądów, że Terravita nie dopuściła się czynu przewidzianego w art. 10 ustawy z 1993 r., tj. takiego oznaczenia towarów, które może wprowadzić klientów w błąd m.in. co do ich pochodzenia, ilości i jakości. SN zaznaczył, że przy tej ocenie trzeba uwzględniać przede wszystkim nie różnice, ale podobieństwa.

Sądy nie rozważyły też sprawy w kontekście art. 3, który za czyn nieuczciwej konkurencji uznaje m.in. działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeśli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy. A takimi działaniami są m.in. wkraczanie w jego renomę, pasożytnicze korzystanie z jego reklamy. Dlatego sprawa musiała wrócić do ponownego rozpatrzenia.

Jednakże, również po dokonaniu analizy nakazanej przez SN, w II instancji ponownie zapadł wyrok niekorzystny dla Lindta. [b]Sąd II instancji dokonał także analizy podobieństw, ale różnice, przede wszystkim w oznaczeniach słownych i szacie graficznej, zadecydowały o uznaniu, że podobieństwa nie mogły w tym wypadku wprowadzić klientów w błąd.[/b]

Zgodził się z tym SN, który oddalił skargę kasacyjną Lindta i tym samym zakończył spór.

[srodtytul]Producent renomowany, produkt niekoniecznie[/srodtytul]

– [b]Sąd II instancji uwzględnił również, że chodzi o produkt sezonowy adresowany do dzieci[/b] – mówił sędzia Dariusz Zwistowski. – [b]Słusznie też uznał, że konsument wie, że nie jest to ten sam produkt, również ze względu na cenę. Zajączek Lindta jest kilkakrotne droższy od zajączka Terravity.[/b]

Sędzia zaznaczył, że ocena, iż nie ma niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd wskutek podobieństwa znaków towarowych, dokonana w sporze o ochronę wspólnotowego znaku towarowego, musi uwzględniać też podobieństwo produktów. I kwestia ta została już prawomocnie przesądzona.