Przypomniał, że na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych organ wydaje – na wniosek strony lub z urzędu – decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.
Trzeba zatem ustalić, czy wnioskowana do wymeldowania osoba opuściła miejsce pobytu stałego, przy czym przesłanka ta jest spełniona, jeżeli opuszczenie to ma charakter trwały i jest dobrowolne. Dla zaistnienia tej przesłanki konieczne jest, aby fizycznemu przebywaniu osoby w innym miejscu towarzyszyły wola opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu oraz zamiar stałego związania się z nowym miejscem, urządzenia w nim swego trwałego centrum życiowego.
Dla oceny zamiaru istotne znaczenie ma z kolei to, czy okoliczności faktyczne potwierdzają wolę osoby, czy też pozostają z nią w sprzeczności. Do okoliczności takich należą między innymi: sposób opuszczenia lokalu, koncentracja interesów życiowych w danym miejscu (przebywanie w nim w sensie fizycznym, praca, nauka itp.), a także obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w nim.
Sąd stwierdził, że I.A. opuściła miejsce pobytu stałego w lokalu mieszkalnym, jednakże opuszczenie miejsca pobytu stałego nie było dobrowolne i nie miało charakteru trwałego. Samo przebywanie przez uczestniczkę postępowania w innym lokalu nie świadczy jeszcze o zamiarze trwałego opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego.
Tymczasem opuszczenie lokalu powinno być dobrowolne, połączone z zabraniem wszystkich swoich rzeczy z zajmowanego lokalu i skoncentrowaniem swojego centrum życiowego poza miejscem pobytu stałego. W tej sprawie również te przesłanki nie zaistniały.
W sprawie brak także znamion trwałości w opuszczeniu spornego lokalu. Rezygnacja z prawa do przebywania w nim musi nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia woli oraz odpowiednie zachowanie.