Do burmistrza Szczucina (woj. małopolskie) trafił wniosek poszkodowanej w wyniku powodzi z 2010 r. o przyznanie jej zasiłku celowego. Burmistrz Szczucina przekazał jednak jej wniosek do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mielcu (woj. podkarpackie), bo tam wnioskująca była zameldowana.
Mielecki MOPS ustalił, że faktycznie wnioskująca jest zameldowana na pobyt stały w Mielcu, ale wraz z mężem i synem mieszkają w innej miejscowości, na terenie gminy Szczucin. I tam jest ich centrum życiowe. W ramach postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez MOPS wnioskodawczyni potwierdziła, że miejsce zameldowania nie jest jej stałym miejscem pobytu.
Dlatego MOPS uznał, że Mielec nie jest gminą właściwą do rozpoznania wniosku ze względu na miejsce pobytu. Dyrektor mieleckiego MOPS-u zwrócił się do NSA w Warszawie o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy prezydentem miasta Mielec, a burmistrzem miasta Szczucin w sprawie przyznania tego zasiłku.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w postanowieniu z 16 lutego 2011 r. (sygnatura akt: I OW 9/11), że gminą właściwą do rozpoznania tego wniosku jest miasto i gmina Szczucin, bo miejscem zamieszkania wnioskodawczyni jest miejscowość, leżąca w gminie Szczucin.
I tam znajduje się centrum życiowe wnioskującej o zasiłek. W tej miejscowości położone jest gospodarstwo rolne małżonków, gdzie w 2010 r. gminna komisja powołana przez burmistrza Szczucina szacowała straty powstałe w wyniku powodzi. Małżonkowie otrzymali wtedy zasiłek powodziowy, przyznany decyzją gminnego ośrodka pomocy społecznej w Szczucinie.
