Upoważnienie ministra rolnictwa do określenia kategorii „innego miejsca pierwszej sprzedaży” ryb, w art. 23 ust. 1 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o organizacji rynku rybnego, ma charakter blankietowy.
Z tego powodu [b]Trybunał Konstytucyjny uznał 13 października 2010 r. (Kp 1/09)[/b], że [b]część tego artykułu jest niezgodna z konstytucją w zakresie, w jakim zawiera delegację do określenia właśnie takich miejsc.[/b]
W tej sytuacji prezydent, po zasięgnięciu opinii marszałka Sejmu, może podpisać ustawę z pominięciem części przepisu uznanego za niezgodny z konstytucją albo zwrócić ustawę parlamentowi, by usunął niezgodności.
Prezydent w swoim wniosku ze stycznia 2009 r. o dokonanie przez Trybunał kontroli prewencyjnej twierdził, że ustawa o organizacji rynku rybnego ogranicza wolność działalności gospodarczej poprzez wprowadzenie obowiązku sprzedaży ryb, które wymagają ochrony, wyłącznie w centrum pierwszej sprzedaży lub w innych miejscach pierwszej sprzedaży. W myśl ustawy minister rolnictwa ma określić w rozporządzeniu te „inne miejsca”, czyli ustalić porty, w których rybacy mogą sprzedawać ryby. Prezydent zakwestionował tę delegację, gdyż nie określa ona przesłanek, którymi powinien się kierować minister, decydując o miejscach pierwszej sprzedaży.
Punkty pierwszej sprzedaży mają być dodatkowym instrumentem egzekwowania zakazu obrotu rybami pochodzącymi z nielegalnych połowów.
