Remont komponentów kosztem w dacie poniesienia

Tak orzekł WSA w Warszawie 30 maja 2011 (III SA/Wa 3044/10).

Spółka prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (MSR), a w zakresie tam nieuregulowanym – zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Zważając na rozbieżność regulacji ustawy o rachunkowości i ustawy o CIT, zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem o możliwość jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na remont maszyn i urządzeń.

Zgodnie z MSR wydatki na remont komponentów środków trwałych o określonym stopniu istotności są kwalifikowane jako środki trwałe i rozliczane w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.

Zdaniem spółki kwestię momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodu powinny rozstrzygać przepisy ustawy o CIT, nie ustawy o rachunkowości, a ponieważ poniesione przez nią wydatki remontowe nie skutkują ulepszeniem środka trwałego, nie podlegają amortyzacji.

Są kosztami innymi niż bezpośrednio związane z przychodami, należy więc zastosować art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, który nakazuje zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo z dniem ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury.

Organ uznał, że do spornych wydatków należy zastosować przepisy ustawy o rachunkowości przewidujące możliwość amortyzacji.

W skardze do WSA w Warszawie spółka przytoczyła – na poparcie swego stanowiska – wyrok NSA z 17 lutego 2010 (1540/08).

Sąd uchylił zaskarżoną interpretację. Zauważył, że co prawda ustawa o rachunkowości i ustawa o CIT są ze sobą ściśle powiązane, jednak ani art. 15 ust. 4d, ani też art. 15 ust. 4e ustawy o CIT nie zawiera odesłania do prawa bilansowego.

Sąd wyraźnie wskazał, że prawo podatkowe ma decydujące znaczenie w sprawie rozliczeń podatkowych i dlatego w razie rozbieżności to jemu należy przyznać pierwszeństwo stosowania. W konsekwencji stwierdził, że wydatki remontowe mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu. Moment zaliczenia wskazuje art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Monika Kamińska

- współpracowniczka Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Komentuje:

Jan Godyń, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Katowicach)

Kwestia będąca przedmiotem rozstrzygnięcia sądu jest różnie interpretowana przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Osią sporu jest wykładnia art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, zawierającego definicję dnia poniesienia.

Według niektórych organów podatkowych i sądów administracyjnych ujęcie kosztu w księgach rachunkowych należy rozumieć jako „ujęcie wydatku jako kosztu”, w konsekwencji czego dany wydatek powinien być rozliczany w czasie, jeżeli z regulacji rachunkowych wynika, że staje się kosztem np. poprzez odpisy amortyzacyjne.

Stanowisko takie zaprezentowała m.in. Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 2 grudnia 2009 (IPPB5/423-632/09-2/PJ).

Koncepcja taka nie zasługuje na akceptację m.in. z uwagi na brak sformułowania „ujęcie jako koszt” w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Co więcej, jak słusznie zauważył WSA w Warszawie w komentowanym wyroku, art. 15 ust. 4d i ust. 4e nie zawierają odwołania do ustawy o rachunkowości. Regulacje tej ustawy oraz ustawy o CIT służą odmiennym celom i w razie braku wyraźnego odwołania ustawowego nie ma podstaw do stosowania regulacji rachunkowych na potrzeby podatkowe.

Mając na uwadze, że wydatki na remont maszyn nie są wydatkami na ulepszenie środków trwałych, nie powiększają one wartości początkowej tych środków i nie powinny być odnoszone w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne ani rozłożone w czasie w inny sposób. Wydatki te – jako koszty pośrednie uzyskania przychodów – powinny zostać zaliczone do takich kosztów w dacie poniesienia.

Jak słusznie potwierdził w komentowanym wyroku WSA w Warszawie, przez datę poniesienia należy rozumieć dzień, w którym następuje ujęcie faktury w księgach rachunkowych podatnika, niezależnie od sposobu odniesienia danego wydatku w koszty rachunkowe.

Warto zauważyć, że przyjęcie koncepcji odmiennej prowadziłoby do tego, że koszty pośrednie byłyby potrącane nie w dniu, lecz w dniach poniesienia, podczas gdy art. 15 ust. 4d i ust. 4e posługują się jedynie liczbą pojedynczą, nie przewidując możliwości występowania wielu dni poniesienia danego kosztu.

Podsumowując, wydatki na remont maszyn powinny być uznane za koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia, niezależnie od sposobu ich rozliczenia wynikającego z regulacji rachunkowych.

Zobacz:

PIT i CIT

»

Koszty

»

Kiedy potrącić koszt

Co można wrzucić w koszty

»

Amortyzacja