Zarówno prawo, jak i jurysdykcja Wielkiej Brytanii od wielu lat cieszą się niesłabnąca popularnością. Wybierane są do rozstrzygania licznych sporów wynikających z transgranicznych transakcji handlowych. Wpływ na to ma bez wątpienia stabilny system sądownictwa, poszanowanie swobody zawierania umów czy powszechna znajomość języka angielskiego. Umowa o wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej określa ramy prawne dla postępowań rozpoczętych oraz toczących się przed zakończeniem okresu przejściowego. Wiele pytań i niepewności budzi jednak kwestia stosunków pomiędzy Wielką Brytanią a Unią Europejską po okresie przejściowym. W dalszym ciągu nie wypracowano bowiem żadnego porozumienia w tej kwestii.
Prawo właściwe
Materia prawa właściwego podlega obecnie postanowieniom rozporządzeń Wspólnoty Europejskiej w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) i pozaumownych (Rzym II). Na podstawie ustawy o wystąpieniu z Unii Europejskiej z 2018 r. (European Union Withdrawal Act 2018), rozporządzenia Rzym I i Rzym II zostały przyjęte jako prawo krajowe Wielkiej Brytanii.
Zakres geograficzny stosowania rozporządzenia Rzym I (podobnie jak w przypadku rozporządzenia Rzym II) jest nieograniczony. Jego przepisy stosuje się bez względu na to, czy wskazane prawo jest prawem państwa członkowskiego, a więc także wówczas, gdy w efekcie jego zastosowania, właściwe ma się okazać prawo dopowolnego państwa trzeciego. W konsekwencji, Rzym I wymaga stosowania bez względu na to, czy obie strony są w jakikolwiek sposób powiązane z państwami członkowskimi Unii, czy też jakikolwiek element stanu faktycznego ich stosunku wykazuje takie powiązanie
1
. Brak członkostwa Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej nie będzie więc stanowił przeszkody do stosowania prawa brytyjskiego, jeżeli będzie ono właściwe.