Alfred Whitehead powiedział o filozofii europejskiej, że stanowi ona „zbiór przypisów do Platona”. Tak samo jest z Jacquesem Delorsem (1925-2023) i integracją europejską: z odrobiną publicystycznej przesady można by powiedzieć, że wszystko co wydarzyło się w Unii Europejskiej po dekadzie Delorsa, jest zbiorem przypisów do wizji Unii, którą wprowadził w życie jako szef Komisji Europejskiej.
Kim był Jacques Delors?
Delors w przeciwieństwie do większości francuskiej elity nie był absolwentem jednej z grandes écoles. Obronił licencjat z prawa i zaczął pracę w Banku Francji, gdzie jego ojciec był inkasentem. Skromne pochodzenie skierowało go ku lewicy, z którą był związany przez całe życie. Lewicowość łączyła się z religijnym wymiarem jego życia: Delors był praktykującym katolikiem, z czego zresztą francuska elita trochę się podśmiewała. Karierę polityczną rozpoczął w chadeckiej partii Le Mouvement républicain populaire (MRP), z której wywodził się również Robert Schuman, a pierwsze polityczne szlify zdobył w chrześcijańskich związkach zawodowych, by następnie wstąpić do Partii Socjalistycznej.
Czytaj więcej
W wieku 98 lat zmarł Jacques Delors, francuski ekonomista i polityk, od 1985 do 1995 przewodniczący trzech kolejnych Komisji Europejskich.
Wejście do pierwszej politycznej ligi zapewniła mu wygrana Françoisa Mitteranda w wyborach prezydenckich w roku 1981. Głównym zadaniem Delorsa stało się odwrócenie lewicowej polityki gospodarczej Mitteranda (nacjonalizacja przedsiębiorstw, wzrost świadczeń socjalnych, zmniejszenie czasu pracy) z pierwszych miesięcy prezydentury, która doprowadziła do kryzysu gospodarczego ze względu na radykalny spadek kursu franka. Wtedy Delors zaczął prowadzić politykę dyscypliny budżetowej i walki z inflacją, co ugruntowało jego wizerunek ekonomicznego liberała w ramach Partii Socjalistycznej.
Jak postępowała integracja europejska
Jego wielki moment to nie był jednak okres pracy we francuskim rządzie, ale wybór na stanowisko przewodniczącego Komisji Europejskiej. Kiedy zostawał szefem Komisji, Wspólnoty Europejskie rozwijały integrację trochę z rozpędu, głównie w sferze prawnej i ekonomicznej, dlatego że od lat 60. brakowało politycznej woli, żeby pogłębiać integrację polityczną. Unia politycznie została zamrożona, stała w miejscu, w którym zostawili ją federalista Walter Hallstein i niechętnie do tej wizji nastawiony Charles de Gaulle, który wywalczył prawo weta dla państw członkowskich (de facto, choć nie de iure). Była to reakcja na plany Komisji Europejskiej dotyczące zwiększenia możliwości głosowania większościowego.
