[wyimek][link=http://blog.rp.pl/wildstein/2010/04/24/jaka-powinna-byc-opozycja-w-iii-rp]Weź udział w dyskusji[/link][/wyimek]
Tragedia pod Smoleńskiem, a potem skala żałoby narodowej, wywołała szok również w dominujących polskich ośrodkach opiniotwórczych. Część z nich trwa w swoim dotychczasowym stanie ducha z obrzydzeniem dystansując się od motłochu, w którym, fatalnym zrządzeniem losu, przyszło jej żyć i robić kariery. Narodowa żałoba wzmocniła tylko te postawy. Określenia: cyrk, kicz, histeria, oszalały naród itp. powtarzają się z nużącą jednostajnością. Salonowi dziennikarze zastanawiają się jak "rozbroić bombę żałoby narodowej" i okiełznać "demona polskiego patriotyzmu".
Do niektórych przedstawicieli tego środowiska dotarło jednak, że coś się stało, a skoro narodu rozwiązać nie można, to jakieś wnioski z tego faktu trzeba wyciągnąć. W tym duchu mieścił się artykuł Pawła Śpiewaka w "Kulturze liberalnej", w którym pisał on m.in.: Porażające i przygnębiające jest poczucie wyższości polskich intelektualistów oraz ich sympatyków, którzy pouczają nas, że nie należy mieć zaufania do polskich mas, że Polacy są irracjonalni i poza szukaniem winnych i udawanym żalem nic więcej nie potrafią uczynić. Jednym słowem jesteśmy narodem niepoważnym, o czym tylko profesorowie filozofii, wiedzą." Nic dodać, nic ująć. Tyle tylko, że artykuł ten czytać trzeba w kontekście monstrualnego (chodzi oczywiście o długość) wywiadu udzielonego przez socjologa "Polsce. The Times".
Profesor z troską nachyla się w nim nad PiS-em. Partia Kaczyńskiego musi pozbyć się odruchów "resentymentu i pogardy", co, duma socjolog, będzie dla niej niezwykle trudne. Żałoba narodowa powinna skłonić ją do zasadniczej zmiany postawy. Gdyż to PiS, zdaniem profesora, wprowadził do polityki polskiej język czystej agresji. Wprawdzie i w PO, zauważa sprawiedliwie Śpiewak, zdarzały się ekscesy w wydaniu Palikota, ale to się skończyło, natomiast PiS, który i tak za wszystko to odpowiada, pogrąża się w recydywie. Dowodem na to jest publicystyka "Rzeczpospolitej", w której zagnieździli się "partyjni ideologowie" usiłujący przekształcić PiS w sektę. Sęk w tym, że te sekciarskie skłonności znajdują posłuch w szeregach ugrupowania, nawet u samego prezesa. Profesor precyzyjnie opisuje owe skłonności. To: "bzdurny wrzask" i "histeryczne wypowiedzi" "kupy wrzaskliwych gości" (wrzasku i histerii u Śpiewaka co niemiara), które prowadzą do "politycznego piekła, niebytu i wykończenia tak potrzebnej w demokracji opozycji". W ten sposób broniąc rzeczowej i eleganckiej debaty politycznej autor uznaje, że PiS miałoby prawo przetrwać, gdyby dostosowało się do jego oczekiwań.
Zaznaczyć muszę, że wspomnianymi ideologami, a zarazem "histerycznymi wdowami" są Zdzisław Krasnodębski i niżej podpisany. Byłem już nazywany żołnierzem PiS, a więc powinienem być profesorowi wdzięczny za awans. Nie jestem. Bawi mnie, że zawdzięczam go byłemu posłowi PO, który przyłożył się do przepoczwarzenia polityki w nagonkę przeciw partyjnym konkurentom, a cały jego tekst jest aktem strzelistym ku czci premiera i ugrupowania rządzącego; socjologowi, który oburzając się na język agresji opozycji nie zauważył, że polityka rządu polegała na niszczeniu opozycji. Ale dość już o Śpiewaku, chociaż to kazus ciekawy i wart pióra Moliera.
