Janusz Jankowiak: Polskie liberum veto nie powiększy Unii Europejskiej

Bardzo łatwo przewidzieć, co na niemiecko-francuską propozycję instytucjonalnej reformy funkcjonowania UE przed jej ewentualnym rozszerzeniem w roku 2030, sformułowaną co prawda przez grupę niezależnych ekspertów, ale autoryzowaną przez ministerstwa do spraw europejskich obu krajów, odpowie rząd polski. Taki, jaki mamy teraz.

Rządowe NIET dla propozycji niemiecko-francuskich

Taki rząd odpowie na wszystko twardym NIET:

NIE dla zmodyfikowanego mechanizmu kwalifikowanej większości (QMV, Qualified Majority Voting) w miejsce jednomyślności.

NIE dla klauzul pomostowych (passerelle clauses), które z wymogu podejmowania jednogłośnych decyzji w większości obszarów funkcjonowania Unii uczynią wyjątek, a nie, jak teraz, zasadę.

NIE dla zredukowania liczby polskich eurodeputowanych, skoro pomimo rozszerzenia Unii ma ich być nadal ogółem 751.

NIE dla zredukowania liczby komisarzy, bo odejście od zasady każdy kraj ma jednego może przecież oznaczać, że my „swojego” mieć w KE nie będziemy.

NIE dla powiększenia budżetu UE o dodatkowe „dochody własne”, bo to pozatraktatowe poszerzanie kompetencji KE.

NIE dla „uzbrojenia” art. 7, czyli dla wzmocnienia mechanizmu sankcji za deptanie fundamentalnych wartości, na jakich posadowiona jest UE. Wiadomo dlaczego.

NIE dla Unii różnych prędkości, czyli gradualizmu integracji w czterech różnych kręgach, od „kręgu wewnętrznego”, aż do luźniejszej „europejskiej wspólnoty politycznej”.

Kompromisowa propozycja z Wilna

Co gorsza, można też przypuszczać, że podobne NIET, byłoby odpowiedzią na znacznie bardziej zrównoważoną politycznie propozycję międzynarodowej grupy ekspertów (również z Polski), zgromadzonych przez Uniwersytet w Wilnie.

Dlaczego tak myślę? Bo żadna próba wyjścia poza dychotomię „jednomyślność vs. QMV”, kiedy mowa o przyszłości Unii, żaden kompromis, nawet ten omijający rafę koniecznych zmian traktatowych, czy to w formule konstruktywnej absencji, klauzul pomostowych, super większości, czy konsensu minus 1 – a o takich kompromisowych rozwiązaniach jest właśnie mowa w tym wileńskim artykule (część 3 na str. 6) – nie zadowala formacji sprawującej aktualnie władzę w Polsce.