Andrzej Malinowski: Lewatywa obietnic

Dość! Zawodowi politycy powinni wiedzieć, że problemy zamiecione pod dywan wracają z siłą tsunami. Tak będzie też z ochroną zdrowia. Ani dosypanie pieniędzy z Funduszu, ani nawet dołożenie miliarda czy dwóch z budżetu nie usuną przyczyn. A są nimi pogarda dla rachunku ekonomicznego i pomijanie kwestii jakości w leczeniu pacjenta.

O co chodzi? Przykładem może być leczenie chorób przewlekłych. Metodami „po taniości". Koszt świadczenia jest niski, ale obciążenie dla budżetu jest astronomiczne! Chory nie pracuje, czyli nie płaci składek i sam nic nie zarabia. Trzeba go wspomóc – z budżetu oczywiście. Męczy się, leżąc w szpitalu, odcięty od normalnego życia. Ktoś z rodziny rzuci pracę, by zająć się obłożnie chorym krewnym. Licznik strat wciąż bije – to miliardy złotych rocznie! A kto za to płaci? Jak w kultowym filmie „Rejs": „Pan płaci, pani płaci. Społeczeństwo płaci".

Płaci, a nie musi! Są metody leczenia niewymagające „zabetonowania" chorego w łóżku. Faktycznie, droższe. Ale pacjent może dalej pracować, zajmować się sobą. Wytwarza PKB i płaci składkę zdrowotną. Gdy podliczy się wszystkie koszty – bezpośrednie i pośrednie – staje się jasne, że ten drugi wariant jest bardziej opłacalny dla państwa. A chory? Nie da się wymierzyć ulgi, jaką czuje człowiek, który mimo choroby może dalej prowadzić normalne życie.

System ochrony zdrowia nie zmieni się na lepsze tylko dzięki bezmyślnemu dosypywaniu pieniędzy. Trzeba je przede wszystkim optymalnie wykorzystać. Traktować jako wieloetapową inwestycję. Pamiętać, że pacjenta chcemy wyleczyć, nie tylko leczyć najniższym kosztem.

Oby wszyscy jak najprędzej to zrozumieli. Wtedy głodówki i lewatywy przejdą do historii.