Grzegorz Siemionczyk: Unijne fundusze może nie kluczowe, ale przydatne

W grudniu premier Mateusz Morawiecki mówił, że utrata owych 36 mld euro z Funduszu Odbudowy nie byłaby dla Polski dużym problemem. Z tej puli tylko 24 mld euro stanowić mają bezzwrotne dotację, resztę zaś pożyczki. Pożyczki są atrakcyjnie oprocentowane, ale dzisiaj rząd może tanio kredytować się także na rynkach finansowych, emitując obligacje – i te pieniądze może przeznaczyć na dowolne cele, a nie te akceptowane przez UE. Z tego powodu Polska w KPO wystąpiła tylko o niewielką część pożyczek, które przysługiwały nam z Funduszu Odbudowy. Utrata dotacji to teoretycznie większy problem. Wspomniane 24 mld euro to około 4 proc. ubiegłorocznego PKB Polski, czyli kwota, która może istotnie wpłynąć na gospodarkę. Polski Instytut Ekonomiczny w połowie br. szacował, że realizacja KPO (ale łącznie z pełnym wykorzystaniem pożyczek) zwiększyłaby wzrost PKB w latach 2021-2023 z 12,5 do około 15 proc. Ale…nie jest wcale jasne, czy powinniśmy sobie tego życzyć. Po pierwsze, wyjściowy scenariusz PIE, nie uwzględniający środków z Funduszu Odbudowy, był dość ostrożny. Po drugie, nawet wzrost PKB w trzy lata o 13 proc. groziłby przegrzaniem gospodarki, czyli m.in. kłopotami firm ze znalezieniem pracowników i utrwaleniem się podwyższonej inflacji. KPO zresztą tylko się opóźnia. Ryzyko, że nie zostanie w ogóle przez Brukselę zaakceptowany, jest niewielkie.