Dotychczas zastosowanie tej metody było ograniczone do materii organicznej – drewna, kości, tkanin, skóry itp., teraz ta lista rozszerza się o barwnik stosowany od wieków przez mistrzów pędzla – biel ołowianą.
Zasada działania
W roku 1950 prace amerykańskiego fizyka Willarda Franka Libby'ego wstrząsnęły światem archeologów, paleoantropologów i historyków sztuki i na trwałe zmieniły te dziedziny. Jako pierwszy na świecie zdołał wykorzystać radioaktywny izotop węgla C14 do określania wieku ogromnej grupy zabytków, o ile nie były z kamienia lub metalu. Najnowsze prace prowadzone w Laboratoire de mesure de carbone 14 (LMC14) w Paris-Saclay poszerzają ten zakres.
Korzystając ze spektrometru masy, francuscy specjaliści opracowali metodę datowania dzieł malarskich zawierających biel ołowianą, a więc substancję nieorganiczną. Pigment ten stosowany był od IV wieku przed Chrystusem nie tylko w malarstwie, ale także do wyrobu kosmetyków. Malarze wykorzystywali ten pigment szczególnie chętnie, gdy zamierzali oddać karnacje ludzkich twarzy.
Informacje sprzed stuleci
Radioaktywny izotop węgla C14 powstaje w wysokich warstwach atmosfery pod wpływem promieniowania kosmicznego. Ponieważ opada na powierzchnię Ziemi, wszystkie żywe organizmy go wchłaniają. Gdy organizm żyje, zawartość C14 w jego komórkach jest stała i dokładnie taka sama, jak zawartość izotopu w atmosferze.
Natomiast od momentu śmierci systematycznie ona maleje, po upływie 5734 lat spada o połowę, ale już nie w organizmie, lecz w substancji organicznej. Po upływie kolejnych 5734 lat zawartość izotopu ponownie spada o połowę, i tak dalej (tzw. okres rozpadu połowicznego).
