Pochodzi ona z grobowca bogatego mieszkańca tego miasta - kontrolowali je wówczas Rzymianie, nosiło nazwę Londinium. Zamożny mieszkaniec zmarł około 1700 lat temu.
Jest to pierwszy tego rodzaju zabytek w całości znaleziony poza obszarem wschodniego Śródziemnomorza. Motyw dekoracyjny misy to czerwone kółka otoczone białymi i niebieskimi elementami układającymi się w motyw roślinny. Ten wzór powtarza się wiele razy. Wytworzenie takiego naczynia wymagało ogromnego nakładu pracy.
Misa została wykonana techniką millefiori (tysiąc kwiatów). Technika ta rozwinęła się w Mezopotamii. Od III wieku p.n.e. przejęli ją rzemieślnicy greccy i rzymscy. Wymagała ona cierpliwości i precyzji. Polegała na cięciu na małe kawałki pałeczek szkła w wielu kolorach. następnie rzemieślnik układał je na podstawie ceramicznej - miała ona taką formę jaką zamierzał nadać szklanemu naczyniu. Jeśli miała to by- misa - podstawa ceramiczna była okrągła. tak przygotowane naczynie trafiało do specjalnego pieca, w którym wypalano je w temperaturze na tyle wysokiej, aby krawędzie szklanych kawałków stopiły się i połączyły w jedno. jednak temperaturę należało bardzo skrupulatnie kontrolować, aby nie okazała się zbyt wysoka, co doprowadziłoby do stopienia się szklanych fragmentów i zlania ich w jedną masę.
Po wyjęciu z pieca układano szklany, plastyczny półprodukt na naczyniu o takim kształcie, jaki miało mieć to szklane. Ponownie wkładano je do pieca. Po wyjęciu i schłodzeniu, rzemieślnik polerował powierzchnię zewnętrzną i wewnętrzną. Ta starożytna technika nie została zarzucona. Wenecki mistrz Vincenzo Moretti reaktywował ją pod koniec XIX stulecia.
