Leszek Szaruga nie żyje. Walczył o godność

Był synem Witolda Wirpszy, poety i tłumacza oraz Marii Kureckiej, pisarki, tłumaczki (wspólnie przetłumaczyli „Doktora Faustusa” Manna, ona przetłumaczyła „Dżumę” Camusa). Laureat Nagrody Kościelskich (1986) i nagrody literackiej „Kultury” (1999).

Leszek Szaruga aresztowany w Marcu'68

Pseudonim Leszek Szaruga poeta przyjął po tym, jak był zatrzymany i aresztowany podczas wydarzeń marcowych w 1968 r. Zaczerpnął go z „Robaków" Marka Nowakowskiego. Wyrzucony ze studiów, potem je dokończył i na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego napisał pracę doktorską „Walka o godność”, pod kierunkiem prof. Ireny Maciejewskiej.

Czytaj więcej

Literatura

„Jeszcze trochę inne historie”. Wejść w obraz Boscha to fraszka

We śnie i na jawie, ale także na granicy rzeczywistości i wyobraźni rozgrywają się miniaturowe op...

W latach 70. i 80. był redaktorem pism drugiego obiegu - „Pulsu”, „Wezwania”. Od 1979–1989 współpracował z Radiem Wolna Europa, używając pseudonimów Jan Krajnik, Krzysztof Powoski.

W tym samym czasie podjął współpracę z „Kulturą”, opowiadając za dział poezji. W 1980 roku był jednym z sygnatariuszy apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. Od końca lat 80-tych przebywał na emigracji.

Znany jest jego wiersz:

„gdy tak siedzimy nad bimbrem /

ojczyzna nam umiera /

gniją w celach koledzy /

wolno się kręci powielacz".

Leszek Szaruga był poetą, powieściopisarzem, wykładowcą uniwersyteckim

Od powrotu do Polski w 2003 r. wykładał w Warszawie, Szczecinie, Częstochowie. Był też wykładowcą Uniwersytetu Szczecińskiego, częstochowskiej WSP, Uniwersytetu Warszawskiego. Był redaktorem pism „Nowaja Polsza” i „Przegląd Polityczny”. Publikował również w „Plus Minus”.