Nieustająca budowa opery

Miasto zdecydowanie nie miało szczęścia do teatru muzycznego. Nieudaną próbę wzniesienia w Krakowie sceny operowej podjął już król Władysław IV w 1646 roku.

Dzieje budowy gmachu Opery Krakowskiej to skomplikowana historia, w której splatają się szalone pasje, niechęć i uprzedzenia, wreszcie prozaiczny, powracający jak refren, brak środków finansowych.

– Po tylu latach, po wszystkich dramatycznych zwrotach akcji, dziś czuję przede wszystkim satysfakcję – mówi Bogusław Nowak, dyrektor opery. – Mam jednak świadomość, że dzieło budowy Opery Krakowskiej naprawdę dopiero się zaczyna. Zyskując wreszcie własną siedzibę, tracimy taryfę ulgową i rodzaj alibi, którym mogliśmy się posługiwać, tłumacząc nasze potknięcia czy porażki.

[srodtytul]Wielkie wyzwanie[/srodtytul]

„Diabły z Loudun” są trzecią operą Krzysztofa Pendereckiego na scenie Opery Krakowskiej. Jednocześnie jest to prawykonanie tego utworu w Krakowie.– Cieszę się, że moja muzyka wraca do Opery Krakowskiej – mówi kompozytor. – Inscenizacja będzie jednak dla wszystkich wielką niespodzianką, do końca nie wiadomo, jaka jest w nowym gmachu akustyka.

Krzysztof Penderecki ma do „Diabłów”, swej pierwszej opery skomponowanej w 1969 roku, stosunek szczególny. Dzieło bardzo radykalne, napisane językiem ówczesnej awangardy, a jednocześnie najchętniej wystawiana na świecie opera tego kompozytora.

„Diabły z Loudun” wystawi w Krakowie główny reżyser krakowskiej opery Laco Adamik. Kierownikiem muzycznym jest doświadczony realizator dzieła Andrzej Straszyński, który brał udział we wszystkich polskich inscenizacjach tego utworu.

– To wielkie wyzwanie, ale także wspaniałe doświadczenie dla realizatorów – podkreśla Straszyński. – Awangardowa konwencja utworu pozwala poczuć się nie tylko odtwórcą, ale także współtwórcą dzieła.

[srodtytul]Dla konserwatywnych melomanów[/srodtytul]

Miejmy nadzieję, że inscenizacja „Diabłów” rozpocznie w Operze Krakowskiej dobrą passę. Niestety, krakowska opera od lat nie jest miejscem artystycznych wydarzeń na europejskim poziomie. Próżno szukać tu dziś spektakli na miarę widowisk kreowanych w latach 60. przez Kazimierza Korda, któremu udało się ściągnąć do opery twórców takich jak Tadeusz Kantor czy Józef Szajna.

– Nie wstydzę się ubiegłego sezonu – podkreśla Nowak. – To w Operze Krakowskiej doszło do prawykonania nieznanej operetki Karola Szymanowskiego. Jednak naszym zadaniem było przede wszystkim udowadnianie na wszelkie sposoby, że istniejemy. Teraz zaczynamy autentyczną odbudowę operowego repertuaru.