Warsaw Orange recenzja festiwalu

Kiedy w sobotnią noc grupa Jamiroquai zamykała Warsaw Orange Festival, lider Jay Kay dziękował polskiej publiczności równie wylewnie jak ona jemu. Salutował wzruszony i chyba zdumiony entuzjastycznym przyjęciem. Chwilę wcześniej śpiewał w „White Knuckle Ride" o przejażdżce, która podnosi ciśnienie i sprawia, że wszystko staje się lepsze. To było doskonałe podsumowanie dwugodzinnego koncertu i dwudniowego festiwalu, w czasie którego emocje i muzyczne napięcie rosły z każdym utworem.

Szamańskie boogie

Kosmiczny kowboj Jay Kay serwował szamańskie sztuczki i elektroniczne boogie z radością chłopca, który przed laty wymarzył sobie muzyczną podróż i do dziś dobrze się bawi. Wciąż smukły i zwinny, z młodzieńczym głosem i nieodłącznym pióropuszem na głowie, odprawiał bezpretensjonalną, radosną ceremonię.

Razem ze świetnymi muzykami celebrował każdy utwór, rozbudowywał je do piętnastominutowych, wręcz epickich wersji. Z łagodnego funku „Love Foolosophy", przy którym nie da się usiedzieć, prowadził do nastrojowego „Travelling Without Moving" i ostrego „Deeper Underground". Nie spieszył się, chciał, żeby uroda i lecznicze działanie piosenek dotarły jak najgłębiej. Znalazł w Polakach uważnych i świetnie reagujących słuchaczy.

Pantera i bestia

To samo mogą powiedzieć wszystkie gwiazdy imprezy na  stadionie Legii – młoda w większości publiczność festiwalu to odbiorcy obeznani z zagranicznym repertuarem i wizytami artystów światowego formatu, ale wciąż głodni muzycznych wydarzeń. Po wyprawach na koncerty w Chorzowie, Gdyni czy Krakowie mogą się cieszyć imprezą wysokiej klasy w stolicy.

Jamiroquai już wcześniej doświadczyli gorących polskich reakcji, ale występujący przed nimi Plan B gościł u nas po raz pierwszy i choć jest gwiazdą mniejszego formatu, mógł być spokojny: tysiące gardeł wspierały go w refrenach.

Brytyjski muzyk zaczął występ grzecznie, a skończył, jakby obudził w sobie bestię. Zjawił się na scenie jako współczesna reinkarnacja Sinatry, w garniturze i ciasno zawiązanym krawacie – przez kwadrans był piosenkarzem w najlepszym tego słowa znaczeniu. Zachwycał subtelnym falsetem i aranżacjami retro, ale potem było tylko goręcej i mocniej. Żonglował wcieleniami, od Jamesa Browna po Beastie Boys, a gdy zabawił się w croonera, usłyszeliśmy fenomenalne interpretacje The Tempations i Seala. Skończył punkiem, a statyw mikrofonu, wcześniej trzymany z elegancją, przefrunął nad sceną.

Podobną, hitchcockowską dynamikę miał piątkowy występ Skunk Anansie. Wokalistka grupy – Skin – wywołała trzęsienie ziemi, wskakując na scenę w obcisłym brokatowym kostiumie z potężnym kołnierzem z piór. Potem zmieniała nastroje, a każdą piosenkę – w wybuch. Była już w Polsce nieraz, ale to artystka, która z czasem nabiera tylko siły i świeżości.

Skin znów okazała się drapieżną panterą, dziką i piękną. Białka jej oczu błyskały zalotnie i groźnie, a głos – wciąż nieskazitelny i dziewczęcy – brzmiał na zmianę ostro i lirycznie. Nie zrezygnowała ze swojego ulubionego momentu – w „Weak" oddała się publiczności, fani unosili ją na rękach, gdy ona w refrenie przyznawała się do słabości.

Soulowa magia

Grający po niej Moby witał się z Polakami jak z przyjaciółmi, do których chętnie wpada z wizytą, „dziękuję" wymawia już bezbłędnie. I choć trudno wskazać w jego występie coś, czego dotąd nam nie pokazał, to dorobek i rozmach produkcyjny koncertu wystarczyły, by znów stworzyć widowisko.

The Streets w ostatniej chwili odwołali koncert (żona Mike'a Skinnera trafiła do szpitala), ale to nie popsuło nastroju, a nawet przyczyniło się do sukcesu polskiej gwiazdy festiwalu – Sistars. Cudowne dzieci krajowego soulu i r'n'b zagrały razem po pięcioletniej przerwie. Występ przesunięto na późniejszą porę, dzięki czemu więcej osób słuchało nowych aranżacji ich przebojów.

Siostry Przybysz i producencki duet Bartek Królik – Marek Piotrowski po dziesięciu latach od debiutu są muzykami dojrzalszymi i jeszcze ciekawszymi. Rozwijają talenty w solowych projektach, ale gdy grają razem, wraca magia.