Jego historyczne dzieła porywają nie tylko rozmachem. Zachwycają także kunsztem w oddaniu najdrobniejszych detali strojów i uzbrojenia, zmysłowymi doznaniami faktury, głębi koloru, blasku, czy miękkości materii. To efekt historycznej wiedzy i kolekcjonerskiej pasji artysty.
W Domu Matejki, Oddziale Muzeum Narodowego w Krakowie - w dawnej pracowni malarza na ostatnim piętrze XIX wiecznej kamienicy - można obecnie oglądać pierwszą wystawę z cyklu „Wielka rekwizytornia artysty", prezentującą stroje i kostiumy z jego bogatych zbiorów.
Matejko gromadził dawne ubiory i tkaniny z jedwabiu, atłasu, adamaszku, aksamitu oraz ciężkie materiały przetykane złotem; stroje świeckie i liturgiczne i towarzyszące im dodatki: buty, szale, nakrycia głowy, wachlarze, sakiewki, ozdobne pasmanterie i koronki, biżuterię, pochodzące z Europy, Rosji, Turcji.
Jednym z cennych obiektów w jego zbiorach jest renesansowa szata liturgiczna (dalmatyka) z aksamitnego brokatu przetykanego złotymi nićmi – z motywem owoców granatu, która „zagrała" w „Hołdzie pruskim" i w „Bitwie pod Grunwaldem". A także ornat z włoskiej tkaniny z początku XVI w. z czarnego aksamitu z bogatym złotym ornamentem kwiatowym.
Wśród świeckich strojów jest wiele pięknych kobiecych sukien, jak bliskowschodnia z purpurowego aksamitu, ozdobiona złotym haftem, czy europejska w stylu empire z 1815 roku, uszyta z granatowego jedwabiu z drobnymi srebrnymi zdobieniami. Albo XVIII-wieczna elegancka biała spódnica z brokatu ze srebrnymi kokardkami.
