Reklama

Śpiewanie na przekór modom

Christina Aguilera wie, jak unowocześnić pop, nie zarzynając piosenek

Publikacja: 17.06.2010 01:59

Christina Aguilera bionic Sony Music 2010

Christina Aguilera bionic Sony Music 2010

Foto: Rzeczpospolita

Wywodzi się ze starej szkoły popu. Czyli tej, która dostarcza rozrywki przede wszystkim przez muzykę, atrakcyjny wizerunek stawia na drugim miejscu. Nowa szkoła działająca pod patronatem Lady Gagi oferuje już tylko stylizację i mocne wrażenia, melodii w tym nie ma żadnej.

Założyłam, że Aguilera posłusznie dołączy do korowodu, ale mile się rozczarowałam. Spróbowała sprostać standardom Jacksona i połączyć gatunki w równych proporcjach, tworząc panoramę świeżych tendencji.

Płyta „Bionic” to odważne zagranie, bo Aguilera wróciła do motywów sprzed kilku sezonów i umiała je ciekawie przetworzyć, a przecież w popie reguły są nieubłagane, i to, co niedawno wyszło z mody, musi dwie dekady odleżeć z etykietą „obciach”, nim wróci do łask. Aguilera poszła pod prąd i wygrzebała z muzycznego worka wszystko, na co miała ochotę. Trochę ciężkich bitów i przesterowanych brzmień do tytułowego „Bionic”. Niezawodny klubowy puls i syntezatory do „Not Myself Tonight”, przy której dziewięć na dziesięć dziewczyn porzuci drinki i pobiegnie na parkiet, by poczuć, że – zgodnie z tytułem – „dziś nie jest sobą”.

W „Woohoo” bezwstydnie sięgnęła po sprawdzony numer – popową piosenkę postawiła na solidnym hiphopowym fundamencie. To świetny utwór, w którym doświadczona wokalistka prowokuje dyktatorów mód. Nikt jej nie wmówi, że hip-hop i r&b są już passé. I że piosenkarka nie musi umieć śpiewać. Zaskoczeniem jest też „Desnudate” – dynamiczny, przesycony seksapilem utwór z latynoskimi motywami. To fuzja taneczności Janet Jackson i gorączki Jennifer Lopez. Aguilera chce podnosić ciśnienie i podniecać, ale nie bulwersować.

Są i wpadki: pojawiają się powtórki, płyta się dłuży. Zamykająca „Vanity” wypadła mdło, a „Glam” to spóźniona pochwała świata mody i blichtru. Odkąd Madonna nagrała perfekcyjną „Vogue”, w ogóle nie warto wchodzić na tę ścieżkę. Z opresji w nieciekawej muzycznie „Prima Donnie” Aguilerę ratują umiejętności wokalne – ma zmysłowy, mocny i ładnie wibrujący głos.

Reklama
Reklama

W drugiej części albumu tempo zwalnia, przechodzimy z parkietu do sypialni, ze świata ekscytacji do samotności. Na finał jest zastrzyk energii i seksapilu.

To dobra płyta, wymarzony repertuar koncertowy i coś jeszcze – Aguilera broni popu, w którym poza medialnym cyrkiem liczą się historie. Uniwersalne, romantyczne, niechby i banalne, ale przydatne. Zwykłe piosenki, przy których nie trzeba pozować.

Wywodzi się ze starej szkoły popu. Czyli tej, która dostarcza rozrywki przede wszystkim przez muzykę, atrakcyjny wizerunek stawia na drugim miejscu. Nowa szkoła działająca pod patronatem Lady Gagi oferuje już tylko stylizację i mocne wrażenia, melodii w tym nie ma żadnej.

Założyłam, że Aguilera posłusznie dołączy do korowodu, ale mile się rozczarowałam. Spróbowała sprostać standardom Jacksona i połączyć gatunki w równych proporcjach, tworząc panoramę świeżych tendencji.

Pozostało jeszcze 80% artykułu
Reklama
Kultura
Lech Majewski: Mamy fantastyczny czas dla plakatu. Nie boimy się AI
Kultura
Hockney, Cézanne, Niki de Saint Phalle i Cartier. Wakacyjne wystawy w Europie
Kultura
Polka wygrała Międzynarodowe Biennale Plakatu w Warszawie. Plakat ma być skuteczny
Kultura
Kendrick Lamar i 50 Cent na PGE Narodowym. Czy przeniosą rapową wojnę do Polski?
Materiał Promocyjny
Sprzedaż motocykli mocno się rozpędza
Patronat Rzeczpospolitej
Gala 50. Nagrody Oskara Kolberga już 9 lipca w Zamku Królewskim w Warszawie
Reklama
Reklama