Peter Kerekes: Lubię gulasz z węża

Ja zawsze „rodzę” swoje filmy – każdy kosztuje mnie jeden ząb, który tracę podczas realizacji. Tak było i tym razem. Zacząłem od wyboru państw, w których toczyły się wojny. Nie chciałem, by było ich wiele – film miał być jak najprostszy. Później był etap zbierania informacji. I tu się okazało, że stereotypy narodowe nie zawsze są bezpodstawne. W Niemczech moja asystentka napisała list do Stowarzyszenia Weteranów Wojennych i dostała niemal od każdego z członków odpowiedź, w większości z potrzebnymi mi adresami. A w Serbii trzeba było pójść do pubów, w których weterani się zbierają, napić się z nimi i wysłuchać historii, które w końcu okazywały się przeżyciami kogoś innego. Z kolei na Węgrzech pomogła mi babcia mojej asystentki, wdowa po pułkowniku. Za jego życia zdradzała go z innymi oficerami i stąd miała wiele przydatnych dla mnie znajomości. W sumie spotkałem się ze stu sześciorgiem kucharzy. Byli mniej lub bardziej otwarci. Czasem chcieli rozmawiać tylko o technicznym aspekcie swojej pracy. Francuzi gotujący dla oddziałów w Algierii otwierali się dopiero po jakimś czasie – okupacja tego kraju i jego wojna o wyzwolenie to wciąż olbrzymia trauma we Francji. Ale gdy już zaczęli mówić, czuli ogromną ulgę. To był dla nich rodzaj spowiedzi.

[link=http://www.zw.com.pl/artykul/509448_Lubie_gulasz_z_weza.html]Czytaj więcej w Życiu Warszawy[/link]