Annie Lennox - płyta z kolędami „Christmas Cornucopia“

Annie Lennox ma łzy w oczach. Jest sierpień 2010 r., w studiu BBC cisza. Stephen Sackur, specjalista od trudnych wywiadów, zadaje bolesne pytania. Artystka mówi, że gdy w 1988 r. urodziła martwego chłopca, zrozumiała, czym jest cierpienie. W tym samym czasie trzęsienie ziemi w Turcji pochłonęło wiele ofiar, identyfikowała się z nimi.

[wyimek][link=http://empik.rp.pl/a-christmas-cornucopia-lennox-annie,prod59200206,muzyka-p]Zobacz na Empik.rp.pl [/link] [/wyimek]

Zaczęła pracować charytatywnie, wspierała Amnesty International i Greenpeace. Od siedmiu lat walczy o życie i zdrowie afrykańskich dzieci, prowadzi kampanię Sing, jest honorowym ambasadorem UNAIDS i doradcą Globalnego Funduszu na rzecz AIDS.

Na wywiad przyszła w koszulce z napisem „HIV Positive”. O muzyce mówi niedużo, więcej o biedzie i ponurości świata.

Lennox jest na Wyspach symbolem poświęcenia i odwagi, za które otrzymała królewskie odznaczenia. Więcej łączy ją z Nelsonem Mandelą i działalnością humanitarną niż z showbiznesem, mimo że pozostaje najlepiej sprzedającą się brytyjską piosenkarką – na świecie rozeszło się 80 milionów jej płyt. Teraz do sklepów trafia kolejna – „Christmas Cornucopia”. Są na niej kolędy i jedna nowa piosenka poświęcona dziecku. W utworze zamiast dzieciątka Jezus pojawia się uniwersalna ikona bezbronnego człowieka, który przychodzi na świat w niedostatku.

[srodtytul]Sny o głodujących[/srodtytul]

Od początku kariery Annie Lennox, śpiewając, wyrażała swe poglądy. Gdy w latach 80. stworzyła z Dave’em Stewartem duet Eurythmics, przyciągała uwagę androgynicznym wizerunkiem. Nosiła garnitury, pantofle na płaskim obcasie, krótkie włosy. Nie chciała być zabawką w rękach muzycznych bossów. W czasach, gdy o losach wokalistek decydowały wytwórnie, demonstrowała feminizm. Do dziś jest chyba jedyną artystką z popowej ekstraklasy, która mówi: – Byłabym fantastycznym mężczyzną.

Nagrywała ze Stewartem przedziwne piosenki: taneczne i lekkie, ale opowiadające o sprawach poważnych i przytłaczających. – Świat jest paskudnym miejscem – uważa. Tak samo myślała, gdy była dziewczynką. Dorastała w Aberdeen, szkockim mieście, które wspomina jako idylliczne. Czuła się kochana, szczęśliwa, ale boleśnie przeżywała pospolite obrazy krzywdy, na przykład widok kopanego na ulicy psa. W dzieciństwie dręczyły ją koszmary – śniła o nazistach, głodujących dzieciach, nawiedzał ją lęk przed wojną atomową.

– Za każdym razem, kiedy odkręcam kurek i myję zęby, myślę: to takie proste. A pod powiekami mam afrykańskie kobiety i dzieci kilometrami dźwigające wodę – opowiadała dziennikarzowi „Guardiana”.

Lennox jest jednocześnie wzniosła i pragmatyczna, pesymistyczna i pełna pasji.

W 2003 r. pojechała do RPA na koncert, by wesprzeć fundację Mandeli. Odwiedziła biedne rodziny, zobaczyła, czym jest AIDS – choroba, którą były południowoafrykański prezydent nazwał wówczas „ludobójstwem”. Co dzień na skutek AIDS umiera tam tysiąc osób, co trzecia ciężarna kobieta jest nosicielką HIV.

[srodtytul]Kontrowersyjny głos[/srodtytul]

W 2008 r. podczas koncertu charytatywnego Peace One Day w Royal Albert Hall Lennox usiadła do fortepianu z podwiniętymi rękawami – już jako doświadczona aktywistka, która ogłasza złą nowinę, a jednocześnie rwie się do pracy. Dawno temu porzuciła naukę gry na flecie w Royal Academy of Music, bo słuchając płyt Joni Mitchell, zrozumiała, że może wyrazić siebie wyłącznie poprzez śpiew. Teraz zdecydowała, że stanie się głosem bezimiennych. – Nie jestem cyniczną gwiazdą, nie jestem też naiwna. Moje nazwisko przyciąga media i pieniądze.

Lennox robi dziś w branży humanitarnej i polityce sporo zamieszania, jak dawniej w muzyce. Krytykowała papieża: – Kościół niesie pomoc Afryce, ale może też szkodzić. HIV przenosi się drogą płciową, więc zakaz stosowania prezerwatyw nie ma sensu – mówiła.

Izraelskie naloty na Strefę Gazy potępiła jako atak na uwięzione tam dzieci. Oskarżenia o antysemityzm wyśmiała. Przez 12 lat była żoną Żyda, mają dwie nastoletnie córki. Lennox to niknący gatunek – postać z krwi i kości, bezkompromisowa, wierna sobie. Dla tabloidów bezużyteczna.

W BBC kończy się pokaz wyprodukowanego przez nią filmu o chłopcu umierającym na zapalenie płuc w wiejskiej chacie. Sackur i Lennox patrzą na siebie w milczeniu. Wreszcie ona bierze wdech: – Po prostu chcę to zmienić.

[ramka][srodtytul]Tradycyjne pieśni w odświętnym wydaniu[/srodtytul]