Stephen Dorff o swojej nowej roli w filmie Sofii Coppoli

Rz: „Somewhere. Między miejscami" to film o samotności hollywoodzkiego gwiazdora, ale również o show-biznesie i współczesnej popkulturze. Pana bohater nie czuje się w tym świecie dobrze. A pan?

Zbliżenie - czytaj więcej

Stephen Dorff:

Ja nauczyłem się w nim żyć i nie ukrywam, że go lubię. Wychowałem się w Los Angeles, w artystycznym środowisku, bo mój ojciec jest kompozytorem. Rodzice zaszczepili w nas miłość do sztuki. Mój brat został muzykiem, ja wybrałem aktorstwo. Matka woziła mnie jako małego chłopca na kursy aktorskie i nawet gdy grałem jak noga, zawsze mi powtarzała, że mam talent. Zacząłem występować w serialach jako nastolatek, szybko trafiłem na duży ekran. Od tej pory jestem w biznesie. Lubię Los Angeles, nawet razem z jego plotkarską atmosferą, lubię plaże Malibu. I kino. Byłoby mi trudno bez niego żyć. Co nie znaczy, że nie przechodziłem w życiu przez ciężkie chwile.

Pana kariera rzeczywiście raz się rozpędzała, raz wyraźnie blakła.

Czytaj rozmowę z Elle Fanning

Znam blaski i cienie show-biznesu. Dlatego potrafię zachować dystans do własnej osoby i tego, co mnie otacza. Długo się tego uczyłem. Na początku kariery miałem sporo szczęścia. Ale w Hollywood powodzenia nie kupuje się na zawsze. Bywałem samotny i sfrustrowany. Zwłaszcza wtedy, gdy już wiedziałem, co chcę robić, ale nie dostawałem interesujących propozycji. Wtedy zaciskałem zęby i robiłem, co się dało. Wiem, że przyjąłem kilka ról, których nie powinienem był przyjąć. W złych latach mówiłem sobie: „Człowieku, przecież zagrałeś w kilku głośnych filmach, spotkałeś się z interesującymi reżyserami. Dlaczego świrujesz? Są przecież bardzo utalentowani aktorzy, którzy nigdy nie dostają swojej szansy. Ty już dostałeś". Brałem cokolwiek, a potem znowu szczęście się odwracało.

Od czego zależy powodzenie w Hollywood?

Pro i kontra: „Somewhere" Sofii Coppoli

Szczerze? Nie wiem. Tego często nie da się wytłumaczyć racjonalnie. W 2005 roku nakręciłem z Lee Danielsem bardzo interesujący film „Zawód zabójca", który przeszedł kompletnie bez echa. Cztery lata później Daniels zrobił „Hej, skarbie" i dostał nominację do Oscara. Wszyscy o nim mówili, aktorki też były nominowane. Taki jest Hollywood. Nigdy nie wiadomo, kiedy cię zignorują, a kiedy wyniosą na piedestał. Trudno nawet mówić o dobroczynnym wpływie przypadku, bo czasem on pomaga, a innym razem przeszkadza.

No właśnie, podobno miał pan zagrać główną rolę w „Titanicu". Gdyby tak się stało, od dziesięciu lat nie mógłby się pan opędzić od tłumu fanów.

Ktoś o tym napisał w Internecie i od tej pory wszyscy mnie o to pytają. Tak, wziąłem udział w zdjęciach próbnych do tego filmu i nawet byłem poważnie brany pod uwagę. Ale sytuacja zmieniała się jak w kalejdoskopie. Jednego dnia rola zbliżała się do mnie, innego oddalała. Raz była moja, raz czyjaś inna, wreszcie dostał ją Leo diCaprio. Tak to już jest w kinie.

Ale ostatnio nie może pan chyba narzekać na złą passę.

Od „Blade. Wiecznego łowcy" to mój najlepszy czas. Przyszedł po okresie wielkiego załamania. Dwa lata temu straciłem matkę, która umarła na raka mózgu, ledwo się po tym ciosie podniosłem.

Czytałam, że przez rok nie odchodził pan od jej łóżka.

Była najważniejszą kobietą w moim życiu. Sama świadomość, że jest, dodawała mi siły. Po jej śmierci wszystko się zmieniło. Poczułem wokół siebie przeraźliwą pustkę. Wpadłem w depresję, nic mi się nie chciało, przestałem nawet spotykać się z ludźmi. Ale dziś nie opuszcza mnie wrażenie, że mama opiekuje się mną z zaświatów. Scenariusz „Somewhere. Między miejscami" dostałem w dniu, w którym umierała. Ona często mi mówiła: „Stale grasz łobuzów. Czy nie mógłbyś wybierać takich ról jak Steve McQueen?". Uwielbiała McQueena. Odpowiadałem: „Mamo, co mam zrobić? Nie mam takich propozycji, a muszę zarabiać na życie". Była niepocieszona. Dlatego jestem przekonany, że z „Somewhere" miała coś wspólnego.

W tym samym czasie dostał pan propozycję od Michaela Manna.

Tak. I chyba praca mnie uratowała. Zwłaszcza że Michael był bardzo delikatny i wyrozumiały. Bardzo mi pomógł. Gdybym przez tych kilka miesięcy nie pracował, chyba bym się całkiem wypalił. A potem zaraz zaczęły się zdjęcia do „Somewhere" i jakoś wróciłem do życia.

Jak Sofia Coppola pracuje nad swoimi filmami?

Scenariusze filmowe są zwykle tak grube, że trudno je unieść. Potem na planie nie zawsze wiadomo, co robić, trzeba wycinać całe sekwencje, wali się konstrukcja filmu. Sofia uważa, że im mniej, tym lepiej. „Somewhere" nie miało nawet 50 stron. W niektórych scenach były bardzo precyzyjne dialogi, inne dawały tylko zarys sytuacji. Mówiła na planie: „Usiądź tu i graj na gitarze, dialogi urodzą się same". I tak było, a ona pilnowała tylko, żeby wszystko brzmiało prawdziwie. Mnie taka metoda pracy odpowiadała, zwłaszcza że ten film przywołał we mnie wspomnienia.

Podobno mieszkał pan w młodości w hotelu Chateau Marmont?

Tak. To jest hotel gwiazd i początkujących aktorów, którzy chcą zostać zauważeni. Ja przeżyłem w Chateau Marmont ładnych kilka miesięcy. Miałem 19, 20 lat, dużo jeździłem, a jak wracałem do Los Angeles, nie chciałem zatrzymywać się u rodziców, bo potrzebowałem więcej samodzielności. Tak trafiłem do Chateau. Pamiętałem nawet z tamtych lat kilka osób, które wystąpiły w filmie. Muzyk, który gra na gitarze, zawsze siedział w holu. Czasem posłuchała jego muzyki Michelle Pfeiffer, czasem ktoś całkiem nieznany. Ale on grał. Niezbyt dobrze, jednak miał w sobie mnóstwo wdzięku. I to coś, co zyskuje twoją sympatię. Jest tam też facet, który parkuje samochody. Znam go od lat.

A dziewczyny?

Pewnie, że są. Ale nie tak dużo jak wokół Johnny'ego Marco. On jest w filmie wielką gwiazdą, to je przyciąga.

Przed rozpoczęciem zdjęć do „Somewhere" znów wprowadził się pan do Chateau Marmont. Dlaczego?

Sofia chciała, żebym jeszcze raz poczuł jego atmosferę. I zobaczyłem, że nic się nie zmieniło. Podobni ludzie, ten sam nastrój. W windzie spotkałem kiedyś faceta z plikiem scenariuszy pod pachą. To był francuski aktor Olivier Martinez. Uśmiechnęliśmy się do siebie. „Znam cię" – powiedział. „Ja też cię znam" – odpowiedziałem. „W którym pokoju mieszkasz?" – spytał. „69". „Kiedyś tam imprezowałem" – stwierdził. Ta scena znalazła się potem w filmie.

W „Somewhere" stworzył pan świetny tandem z 11-letnią Elle Fanning.

Na początku byłem przerażony. Nigdy nie pracowałem z dziećmi, a mieliśmy z Elle bardzo dużo wspólnych scen. Jednak szybko okazało się, że ona jest nadzwyczajna. Od razu narodziła się między nami chemia. Ten film nie był dla mnie łatwy. Grałem ojca, który ze szczeniaka staje się mężczyzną. A ja sam przecież nic nie wiem o ojcostwie. Dzięki Elle udało mi się zrozumieć ewolucję Johnny'ego Marco. Ta dziewczynka jest tak wspaniała, że nietrudno marzyć o tym, żeby być jej ojcem. Po skończeniu zdjęć wręcz mi jej brakowało. Tęskniłem za jej pogodą ducha, uśmiechem. Nawet kiedyś do niej zadzwoniłem, tak bez powodu, żeby zapytać, co u niej słychać.

Nie obudziła się w panu tęsknota za tym, żeby samemu zostać ojcem?