Hiroko Nakamura rozpoczęła naukę gry na fortepianie w wieku 3 lat i wkrótce zyskała sławę cudownego dziecka. Już jako zwyciężczyni wszystkich ważniejszych japońskich konkursów muzycznych wzięła udział - w charakterze solistki - w pierwszym zagranicznym tournée NHK Symphony Orchestra, otrzymując znakomite recenzje po występach w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. Odbyła studia w nowojorskiej Julliard School of Music. W 1965 r. została finalistką (najmłodszą i zarazem pierwszą z Japonii) VII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie, zajmując w nim ostatecznie IV miejsce.
Artystka koncertowała z takimi orkiestrami, jak Detroit Symphony, Wiener Symphoniker, Kölner Rundfunk-Sinfonie-Orchester, Shanghai Symphony Orchestra, Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie, Filharmonii Czeskiej i Moskiewskiej oraz Narodowa Akademicka Orkiestra Symfoniczna Rosji - pod batutą Jamesa Levine'a, Kiriłła Kondraszyna, Rafaela Frühbeck de Burgos, Jewgienija Swietłanowa, Władimira Fiedosiejewa, Jeana Fournet i in.
Jako jedyna spośród pianistów pochodzących z Azji, Hiroko Nakamura znalazła się w słynnym leksykonie Wielkich pianistów autorstwa Harolda Schonberga - jednego z najbardziej cenionych krytyków muzycznych XX wieku, który podkreślił jej „doskonałą technikę i niezwykły temperamentem, a także szczególną atencję dla muzyki doby romantyzmu".
Od niedawna Hiroko Nakamura piastuje stanowisko doradcy muzycznego miasta Hamamatsu, gdzie jest dyrektorem muzycznym International Piano Competition. Zasiadała także w jury lwielu innych międzynarodowych konkursów, m.in. konkursu im. P. Czajkowskiego (Moskwa), im. A. Rubinsteina (Tel Awiw), im. F. Busoniego (Bolzano), konkursów w Leeds, Sydney, Pekinie i Szanghaju. Posiada także ogromny, wysoko oceniany dorobek płytowy.
Równolegle z karierą pianistyczną Hiroko Nakamura zajmuje się pisarstwem. Jest autorką pięciu książek, z których jedna otrzymała nagrodę w dziedzinie literatury faktu.
