Jakość jedzenia określona jest przez takie pojęcia, jak tłuszcz nasycony, antyoksydanty, kwasy tłuszczowe omega 3, weglowodany czy gluten. Patrząc na etykiety produktów, widzimy nie pożywienie, ale dobroczynne lub szkodliwe składniki odżywcze oraz kalorie, jakie zawierają. Ale czy zastanawiamy się, czym są te produkty?
Próba odpowiedzi na to proste pytanie pozwoliła Michaelowi Pollanowi – amerykańskiemu autorowi i dziennikarzowi – zdobyć niesłychaną popularność w USA i Europie Zachodniej. Książka „Omnivore's Dilemma" („Dylemat wszystkożercy") była bestsellerem. Pollan opisuje podstawowe sposoby, w jakie społeczeństwa ludzkie zdobywają jedzenie. Przedstawia, jak żywność przetwarzana jest przez światowe firmy, lokalne gospodarstwa rolne i lokalne społeczeństwa łowców-zbieraczy. Od początku do końca: od wysiewania rośliny przez etapy pośrednie aż do posiłku, który ostatecznie znajdujemy na talerzu.
W książce „Food Rules. An Eater's Manual" (wyd. polskie „Jak jeść. Przewodnik konsumenta") Pollan próbuje dotrzeć do sedna – co powinniśmy jeść, nie zawracając sobie głowy antyoksydantami, polifenolami itp.
„ Na kim polegaliśmy, zanim pojawili się naukowcy (a potem agencje rządowe, organizacje ochrony zdrowia i marketing spożywczy) i zaczęli nam mówić, co jeść?". Odpowiedź jest prosta: na mamach, babciach i dalszych przodkach – słowem, na tradycji i kulturze. Oczywiście nie wszystko, co przynosi tradycja, jest zdrowe – to Pollan odrzuca i na łamach przewodnika poszukuje tej tradycji, która zasługuje na kontynuację.
„Jak jeść" to czerwona kartka dla produktów, które można znaleźć w supermarketach. „Nie jedz niczego, czego twoja prababcia nie uznałaby za jadalne" – doradza autor. „Ani produktów zawierających składniki, których nazwy nie jest w stanie wymówić przeciętny trzecioklasista. Diglicerydy etoksylowane, celuloza, guma ksantanowa. Jeśli sami nie dodalibyśmy tego do jedzenia – po co pozwalać, by do jedzenia wrzucali nam to inni?".
