Cisza przed burzą?

"W polskim Kościele cisza przed burzą" - przestrzega na lamach "Dziennika" publicysta "Frondy" Tomasz Terlikowski.

Autor wskazuje, że zwykłą roztropność winna zawczasu kazać Hierarchom Kościoła zbadać wszelkie potencjalnie wybuchowe sprawy z przeszłości związane z nadużyciami seksualnymi polskich księży. Ostrzega: „Gdy medialny skandal wybuchnie będzie za późno, by uratować dobre imię instytucji”.

[wyimek][b][link=http://blog.rp.pl/semka/2010/03/22/cisza-przed-burza/]skomentuj na blogu[/link][/b][/wyimek]

„Austria, Niemcy, Holandia, Szwajcaria, Irlandia i Stany Zjednoczone – przez Kościół katolicki w tych krajach huragan skandali seksualnych już przeszedł. I nie ma co ukrywać, że pozostawił on pustymi nie tylko katolickie świątynie (po każdym skandalu wielu świeckich oficjalnie występowało z Kościoła lub porzucało praktyki), ale również kasy diecezji. W Stanach Zjednoczonych, gdzie sądy orzekały wysokie odszkodowania dla ofiar molestowania seksualnego przez duchownych zbankrutowało do tej pory kilkanaście diecezji (tylko archidiecezja Portland wypłaciła ofiarom przestępców w sutannach ponad 155 mln dolarów), a procesy w innych krajach dopiero nabierają rozpędu. Polski Kościół na razie może spać spokojnie. Podobna burza – w ciągu najbliższych kilku lat – prawdopodobnie mu nie grozi. Ale powodem wcale nie jest to, że podobnych spraw nie dałoby się znaleźć, a raczej specyfika medialna naszego kraju.

Wbrew nieustająco powracającym utyskiwaniom hierarchów na „wrogich Kościołowi dziennikarzy”, w istocie polskie media niezwykle ostrożnie podchodzą do spraw, w które zamieszani są ludzie Kościoła. Zanim redaktor naczelny zdecyduje się na publikację materiału poświęconego biskupom czy księżom – najpierw przez kilka tygodni (a niekiedy miesięcy, jak to było ze sprawą abp Juliusza Paetza czy skandalu seksualnego w płockim seminarium) próbuje załatwić tę sprawę po cichu, by uniknąć odium „wroga Kościoła”. Każde takie doniesienie jest także wielokrotnie sprawdzane, i weryfikowane, a później opisywane z niezwykłą łagodnością.

Kościół jest także – przynajmniej na lat kilka – zabezpieczony przed wyciąganiem spraw z przeszłości. IPN kryje w swoich archiwach wiele historii duchownych, których bezpieka przyłapała na przestępstwach seksualnych. Część z nich jest tajemnicą poliszynela w środowiskach dziennikarskich czy historycznych. Jednak szlaban na informacje o charakterze obyczajowym, a także niechęć części mediów do opisywania dokumentów SB, sprawiają, że te sprawy długo nie ujrzą światła dziennego."

Ale jak podkreśla Terlikowski – sytuacja taka może się zmienić szybciej niż się komukolwiek w polskim kościele wydaje.

„Podobny (jak w RFN i Irlandii – przyp. aut) scenariusz nie jest także wykluczony w Polsce. Ofiary zaczynają powoli zgłaszać się do zaufanych duchownych, a ci nie mogąc sprawy załatwić na poziomie diecezji, często zgłaszają się do dziennikarzy. I w końcu ktoś zacznie te sprawy opisywać, już nie półgębkiem czy z niechęcią, ale czerpiąc z tego całkowicie wymierne profity w postaci zwiększenia oglądalności czy sprzedaży (niewiele jest spraw, które bardziej interesują odbiorców niż seks i religia). A wtedy posypie się lawina takich historii, które – jeśli nie zostaną wcześniej załatwione – mogą zrujnować i polski Kościół. (...)

Jeśli polscy biskupi chcą uniknąć podobnej sytuacji, to zamiast cieszyć się "świętym spokojem” powinni badać wszystkie napływające do nich informacje o możliwości popełnienia przestępstwa seksualnego przez ich duchownego, a także zajrzeć do akt IPN. I wszystkie sprawy, w których ofiarami byli nieletni ostatecznie załatwić zgodnie z zasadą zero tolerancji dla przestępców i tych, którzy ich kryli oraz maksimum empatii dla ofiar. Nowy nuncjusz (a wiele wskazuje na to, że abp Józef Kowalczyk niebawem rozstanie się z tą funkcją) powinien uważnie przebadać dokumenty dotyczące polskich biskupów, którzy mogli ukrywać przestępstwa seksualne księży (wiadomo, że np. w ukrywanie afery wokół abp Paetza zamieszanych było przynajmniej kilku ważnych polskich i watykańskich wówczas hierarchów). Każda taka sprawa powinna – dla dobra instytucji – zostać zakończona przeniesieniem przyjaznego przestępcom duchownego na emeryturę.”

W podobnym tonie pisze na łamach Polski The Times Arlena Sokalska: "Nie jest tak, jak twierdzą lewicowe media, że wśród księży jest więcej osób obarczonych tym zboczeniem niż w normalnej populacji - przeczą temu statystyki.

Natomiast niewybaczalne jest - używając tego wyświechtanego określenia - zamiatanie tego typu spraw pod dywan i ukrywanie księży, którzy molestowali dzieci. Niewybaczalne również dlatego, że Kościół jako jedna z niewielu instytucji surowo wymaga od wiernych przestrzegania zasad moralności seksualnej, podczas gdy niektórzy duchowni bezkarnie je gwałcą.