Oburzona, że doszło do ekshumacji ofiar katastrofy w Smoleńsku, że ujawniły one rozmiar zaniedbań i zakłamania rządzących, zadaje w ich obronie jadowity sztych rodzinom ofiar: „We mnie jest coraz większy bunt na godzenie się z tym dyktatem i szantażem rodzin smoleńskich. Byłam na Torwarze (gdzie przygotowywano trumny do pochówków), widziałam trumny, ale nie widziałam ani jednej smoleńskiej rodziny. Bo Torwar miał jedną wadę: nie wpuszczano kamer”.
Pomińmy już, że zarzucanie wdowom smoleńskim parcia do kamer, lansowania się przy trumnach mężów to monstrualny absurd. Każdy wie doskonale, że gdyby znalazła się wśród nich bodaj jedna mająca takie ambicje, wystarczyłoby jej właśnie wziąć Donalda Tuska, Tomasza Arabskiego czy Ewę Kopacz w obronę przed krytyką pozostałych, zaręczyć za rzetelność ich działań, zapewnić, iż zrobili, co w ludzkiej mocy, i wylewnie dziękować im przed kamerami. Prorządowe media wyniosłyby ją wtedy do grona najjaśniejszych gwiazd i największych autorytetów III RP w podobny sposób, jak zrobiła błyskawiczną karierę mało komu wcześniej znana „dzielna tramwajarka” po publicznym napyskowaniu Kaczyńskiemu: z dnia na dzień stałaby się ikoną, „kobietą roku” wszystkich możliwych czasopism i gospodynią własnego show w TVN. Ale, powtórzmy, nie chodzi już o brak zahamowań pani Paradowskiej w sadzeniu idiotyzmów. Chodzi o skończoną nikczemność, do jakiej okazała się zdolna w swej propagandowej służbie posunąć.
Jerzy Urban, jeden z dwóch wielkich wychowawców obecnych elit, deklarował kiedyś, że jest mu wszystko jedno, czy jego zwłoki pochowane zostaną w złotej trumnie czy ciśnięte na śmietnisko w foliowym worku. Rozumiem, że ten fason może imponować ludziom pozostającym w tym samym kręgu kulturowym. Że podobnie myślą pan premier, pani marszałek czy pani redaktor, bo „życia nic nie przywróci”. Ale człowiekowi normalnemu to, w jaki sposób traktowane są szczątki najdroższej mu osoby, obojętne nie jest i być nie może.
Jako katolikowi (marnemu, ale się staram) nie wolno mi życzyć pani Paradowskiej, by gdy wybije ta godzina, nad jej pochówkiem czuwała Ewa Kopacz. Wolno mi tylko modlić się dla niej o łaskę opamiętania.
Autor jest publicystą „Uważam Rze”
