Skarb znów zmienia zasady naboru kadr

Zmia­ny obej­mu­ją 19 spół­ek o klu­czo­wym zna­cze­niu dla Skar­bu Pań­stwa. Obo­wią­zu­ją już te­raz. Ich wpro­wa­dze­nia nie po­prze­dzi­ły kon­sul­ta­cje spo­łecz­ne ani gło­so­wa­nia nad usta­wą. Wy­star­czył pod­pis pod za­rzą­dze­niem mi­ni­stra skar­bu, do któ­re­go do­tar­ła „Rz".

Do­rad­cy i ko­mi­sja

– Sy­tu­acja wy­ma­ga­ła ure­gu­lo­wa­nia na­tych­miast, a pro­ce­du­jąc usta­wę mu­sie­li­by­śmy się li­czyć z kil­ko­ma, je­śli nie wię­cej, mie­sią­ca­mi zwło­ki – mó­wi „Rz" mi­ni­ster skar­bu Mi­ko­łaj Bu­dza­now­ski, któ­ry wła­śnie pod­pi­sał do­ku­ment. Jak pod­kre­śla – wy­ko­rzy­sta­no w nim głów­ne idee usta­wy o za­sa­dach wy­ko­ny­wa­nia nie­któ­rych upraw­nień Skar­bu Pań­stwa, któ­re ugrzę­zły w za­mra­żar­ce w po­przed­niej ka­den­cji Sej­mu. Czy­li m.in. po­mysł po­wo­ła­nia ko­mi­te­tu no­mi­na­cyj­ne­go, któ­ry miał re­ko­men­do­wać sze­fom re­sor­tu skar­bu kan­dy­da­tów na człon­ków rad nad­zor­czych. Po­dob­ną ro­lę zgod­nie z za­rzą­dze­niem bę­dzie peł­nić te­raz spe­cjal­na ko­mi­sja zło­żo­na z urzęd­ni­ków resortu.

Jak więc zgod­nie z no­wy­mi za­sa­da­mi bę­dzie wy­glą­dać po­wo­ły­wa­nie kadr do rad nad­zor­czych spół­ek Skar­bu Pań­stwa? Pierw­sza in­no­wa­cja to obo­wią­zek współ­pra­cy z do­rad­ca­mi, okre­śla­ny­mi ja­ko „pod­mio­ty zaj­mu­ją­ce się pro­fe­sjo­nal­nie iden­ty­fi­ka­cją i re­kru­ta­cją spe­cja­li­stów", czy­li fir­my he­adhun­ter­skie. Do tej po­ry Skarb Pań­stwa ko­rzy­stał już z ich po­mo­cy, ale tyl­ko w kil­ku fir­mach, m.in. PZU. Te­raz – jak wy­ni­ka z na­szych in­for­ma­cji – bę­dzie to re­gu­ła. W mo­de­lo­wej sy­tu­acji, je­śli w spół­ce po­wsta­nie wa­kat, dy­rek­tor de­par­ta­men­tu nad­zo­ru­ją­ce­go da­ną fir­mę in­for­mu­je o tym mi­ni­stra lub wi­ce­mi­ni­stra. Ten po­wo­łu­je trzy­oso­bo­wą ko­mi­sję, któ­ra okre­śla, ile man­da­tów ma być ob­sa­dzo­nych na pod­sta­wie re­ko­men­da­cji do­rad­cy. Ko­mi­sja wyznacza kry­te­ria, wy­ma­ga­nia i licz­bę kan­dy­da­tów, któ­rych ma przed­sta­wić do­rad­ca. Jej usta­le­nia za­twier­dza mi­ni­ster. Po­tem jest ogło­sze­nie na stro­nie in­ter­ne­to­wej re­sor­tu skar­bu o roz­po­czę­ciu po­stę­po­wa­nia.

Do gry wkra­cza do­rad­ca, czy­li za­wo­do­wy he­ad-hun­ter, któ­ry re­ko­men­du­je wy­bra­nych kan­dy­da­tów. Je­śli je­go wy­bór uzy­ska bło­go­sła­wień­stwo ko­mi­sji, li­sta pro­po­no­wa­nych kan­dy­da­tów tra­fia do mi­ni­stra, do któ­re­go wciąż na­le­ży ostat­nie sło­wo. Do­rad­ca oprócz stan­dar­dów obo­wią­zu­ją­cych na ryn­ku ma prze­strze­gać za­sad do­brych prak­tyk, do­łą­czo­nych do za­rzą­dze­nia. Wy­ma­ga­ją one, by kan­dy­da­ci mie­li do­świad­cze­nie, cie­szy­li się do­brą opi­nią, ale też gwa­ran­to­wa­li, że nie wy­stą­pi w od­nie­sie­niu do nich kon­flikt in­te­re­sów. To teo­re­tycz­nie po­win­no wy­eli­mi­no­wać z władz pań­stwo­wych spół­ek po­słów i po­li­tycz­nych dzia­ła­czy.

Kosz­ty i zy­ski

Re­sort skar­bu zda­je so­bie do­sko­na­le spra­wę, że obo­wią­zek ko­rzy­sta­nia z usług he­ad-hun­te­rów spo­wo­du­je do­dat­ko­we kosz­ty. Jak wy­so­kie?