Historię Bernarda Madoffa próbuje zgłębić syn Billa Foxtona – człowieka, który wskutek oszustw bohatera filmu popełnił samobójstwo. Ostatni e-mail, jaki młody Foxton dostał od ojca, brzmiał: „Napiszę krótko. Włożyłem wszystkie pieniądze w dwa fundusze: Herald USA i Herald Luxemburg, który inwestuje w Austrii. Pieniądze trafiły do funduszy Madoffa, tego od piramidy finansowej. Straciłem wszystko”. Nie on jedyny.
Kiedy w grudniu 2008 roku 70-letni Bernard Madoff, rekin finansjery z Wall Street, okazał się oszustem, jego klienci byli zszokowani. Uważany był wcześniej za statecznego, godnego szacunku filantropa, nie tylko ważnego członka nowojorskiej społeczności żydowskiej, ale i przykładnego męża oraz ojca. W 1960 roku założył firmę maklerską. Z kolegami po fachu konkurował za pomocą nowych technologii. Nie był przez nich lubiany, ale szybko zdobył renomę. Piastował nawet funkcję szefa największego systemu handlu akcjami na świecie – NASDAQ.
Madoff oferował klientom niezbyt wysokie, ale za to stałe zyski, niezależne od wahań na rynku. Regularnie, i to przez wiele lat, wypłacał inwestorom jeden procent miesięcznie. To przyciągało do niego coraz więcej chętnych do bezpiecznego lokowania pieniędzy. Bogaci zapisywali się do klubów, których był członkiem – byle go poznać i móc mu powierzyć swoje kapitały. Istotną grupą inwestorów były organizacje charytatywne. Tyle że w rzeczywistości zamiast zysków Madoff oddawał klientom ich własne pieniądze. Przez długie lata pławił się w luksusach, choć nie afiszował się ze swoim bogactwem.
Tajemnica nielegalnej działalności oszusta kryła się na 17. piętrze budynku, w którym mieściła się główna siedziba jego firmy. Na 18. i 19. były legalne biura maklerskie, ale na 17. piętro wstęp mieli tylko nieliczni. – Czułem się jak w jaskini – wspomina mężczyzna obsługujący komputery, który był tam tylko raz.
– Stały tam przestarzałe komputery i drukarki, których nie widziałem od ćwierćwiecza.
