Harry Potter: To już koniec czyli pożegnanie z idolem

Z  Agnieszką Chmielewską i Bartkiem Furczykiem  rozmawia Jolanta Gajda-Zadworna

Kim jest dla was Harry Potter?

Agnieszka Chmielewska:

Spędziłam z nim ponad połowę życia. Uczestniczyłam w tym, co działo się wokół książek, których jest bohaterem. Kiedy patrzę na plakat do ostatniego filmu i napis na nim: „To już koniec", czuję wzruszenie. Dwa lata temu, gdy finiszował cykl książkowy, miałam w perspektywie premiery kinowe. Teraz dziesięć lat z H.P. zamyka się na dobre. Niedawno sobie policzyłam: ponad cztery tysiące stron, 17 godzin adaptacji. Zostały tylko dwie i pół godziny ostatniej filmowej części. Przykro się z tym rozstawać. W końcu dorastaliśmy z Harrym.

Bartek Furczyk:

To bohater ważny dla mnie prywatnie, ale też zjawisko. Kiedy go poznałem, ludzie wokół zaczęli nagle czytać. Kogo się nie spytałem, znał Harry'ego. To była bardzo silna fascynacja, chociaż nie wszyscy dotrwali do finału tej przygody.

Najbardziej rozpoznawalnemu fanowi H.P. Tytusowi Hołdysowi nie udało się?

B.F.: Kiedy rozmawiałem z nim ostatnio na Facebooku, napisał: „... stare czasy, nie wracajmy do nich". Trochę to smutne.

Wy, jak widać, pozostaliście wierni szkole czarodziejów, Hogwartowi?

A.C.: Od pierwszej książki, wygranej w konkursie Coca-Coli, i od pierwszego filmu jestem z Harrym.

B.F.: Powoli z tej pasji wyrastam, ale wciąż jest dla mnie istotna.

Czym zaczarował was Harry?

A.C.: Mnie urzekło w nim to, że nie był idealny. W fantastycznej scenerii borykał się z problemami, które towarzyszą dorastaniu, przełamywał nieśmiałość, zmagał się z chwilami słabości, poznawał siłę uczucia.

Co dał swoim fanom?

A.C.: Myślę, że dzięki niemu jesteśmy wrażliwsi, bardziej otwarci na innych, na to, co nie do końca wytłumaczalne.

I mamy więcej tolerancji dla wszystkich rudowłosych (śmiech). Kiedy byłam młodsza, dodawał mi odwagi.

W trudnych chwilach powtarzałam sobie: „Skoro Harry sobie poradził, to czemu nie ja?". Skutkowało.

B.F.: Harry miał siłę rażenia także dlatego, że działał długo. Rozwijał wyobraźnię, wspierał w rozterkach, także sercowych, i wyznaczał wzorce

– nie zawsze jednoznaczne. Np. Snape przez całą serię wydawał się zły, by w ostatnim tomie odsłonić prawdziwą twarz. Dzięki H.P. można też było poznać fajnych ludzi.

Na forach?

B.F.: Na początku najczęściej wchodziłem na stronę stworzoną przez Tytusa: Harrypotter.prv.pl. Było to już wtedy, gdy Hołdys kończył działalność. Nawiązałem sporo fajnych kontaktów, do dziś wiele z nich utrzymuję, chociaż niekoniecznie rozmawia- my na temat Harry'ego.

A.C.: W czasie największego zainteresowania Harrym udzielałam się na stronie Hogsmeade.pl i na forum, pisałam artykuły, od czasu do czasu także opowiadania z akcją potterową w tle – zapożyczając bohaterów lub tworząc nowych. Podpisywałam się „agulec". Na forum poznałam dziewczynę z Białegostoku. Najpierw kontaktowałyśmy się przez komunikatory, potem pisałyśmy listy, dzwoniłyśmy, w końcu spotkałyśmy się w Warszawie. Od ponad czterech lat utrzymujemy kontakt. Zżyłyśmy się. Można powiedzieć, że strona dała mi przyjaciółkę.

Harry to chłopak, ale książka o nim na równi pasjonuje dziewczyny. Dlaczego?

A.C.: Seria to nie tylko Harry, każdy znajdzie w niej postać, z którą się zidentyfikuje, ulubioną lub taką, której nie znosi.

A Harry podbijał serca, bo przeżywał to, co my. Liczyły się uczucia i emocje, które nim targały przez te siedem części.

Jak zaczęła się wasza przygoda?

B.F.: W 2000 r., kiedy w Polsce mało kto o H.P. słyszał, wydawnictwo Media Rodzina wypuściło na wiosnę pierwszy, a jesienią drugi tom, w Anglii ukazał się już czwarty i kręcona była pierwsza filmowa adaptacja. Dostałem od siostry na Gwiazdkę dwa tomy cyklu J.K. Rowling, ale zacząłem je czytać dopiero w wakacje. Miałem 13 lat, więc byłem trochę starszy niż Harry, ale wciągnęła mnie ta historia. Praktycznie nie wychodziłem z pokoju, aż nie skończyłem obu książek, a potem zaraz sięgnąłem po trzecią, bo ta wyszła na początku 2001 r. Na kolejne musiałem już czekać.

A.C.: Ja miałam dziewięć lat, kiedy stał się moim idolem. Zaczytywałam się w książkach o nim i chciałam upodobnić się do powieściowych bohaterów. Nie nosiłam okrągłych okularów, moje oprawki były zwyczajne, ale plotłyśmy z koleżanką bransoletki z muliny z kolorami odpowiednich domów. Miałam zielono-srebrną Slytherinu. Było też kupowanie krawatów, przebieranki w szaty jak z Hogwartu i odgrywanie, a potem kręcenie na komórkę różnych ról.

Na premierę ostatniej części filmu, choć już jestem dużo starsza, zamówiłam sobie w Internecie koszulkę z odpowiednim napisem: „Keep Calm and Trust Snape". I już wiadomo, że Severus jest moją ulubioną postacią. Kiedy otwierałam przesyłkę, cieszyłam się jak dziecko, chociaż mama patrzyła na mnie sceptycznie.

Czy łatwo rozpoznać fanów H.P.?

A.C.: Na ulicy raczej trudno, ale wystarczy porozmawiać i już się wie. To wciąż w nas tkwi.

B.F.: Z fanami jest tak jak z czarodziejami – próbują się wtopić w tłum mugoli, czyli nieznających magii. Dopiero na spotkaniach fanklubów, premierach książek i filmów się ujawniają. Chociaż coraz rzadziej.