Wenecja 2013 - Z życia gwiazd

W tym roku w hotelu Excelsior zameldowali się aktorzy wszystkich pokoleń i wyraźnie widać, jak w świecie kina zmienia się styl bycia.

Zobacz galerię zdjęć

Judi Dench w przyszłym roku skończy 80 lat, ma za sobą ponad pół wieku kariery, wielkie szekspirowskie kreacje w teatrze. W filmach zaczęła grać późno. – Na pierwszych zdjęciach próbnych usłyszałam: „W pani twarzy wszystko jest nie tak". Postanowiłam nie narażać się na takie uwagi – śmieje się.

Dzisiaj ma sześć nominacji do Oscara i jedną statuetkę, grała nawet w hollywoodzkich przebojach o Bondzie. A w jej twarzy wszystko jest piękne. Oczy, ujmujący uśmiech, zmarszczki, których nie ukrywa.

Do Wenecji przyjechała z filmem Stephena Frearsa „Philomena" – opartą na faktach opowieścią o Irlandce, której nieślubne dziecko przed 50 laty siostry zakonne oddały do adopcji do Stanów. Na starość Philomena Lee podjęła ostatnią próbę odnalezienia syna.

– Każda rola to poznawanie świata od nowa. Dzięki Stephenowi Frearsowi spotkałam Philomenę Lee. Byłam pod wrażeniem jej mądrości i umiejętności przebaczania – mówi skromna, starsza pani i dodaje, że chce pracować do ostatnich dni życia.

A gdy dziennikarze przepowiadają jej kolejnego Oscara i nazywają gwiazdą, śmieje się: – Jaka tam gwiazda. Kobieta, która robi to, co kocha. I tyle.

Wbrew pozorom hollywoodzkiego zadęcia nie ma też w sobie George Clooney. Jest na to zbyt inteligentny.

– Myślałem, że zapyta mnie pan o Bena Afflecka w roli Batmana – rzuca dziennikarzowi, który poprosił go o komentarz w sprawie ewentualnej interwencji wojsk amerykańskich w Syrii. W Hollywood wszyscy wiedzą, że frapuje go polityka, ale tym razem ucieka od niej. Świat kina, który oszalał na punkcie Baracka Obamy, teraz czuje się rozczarowany. Zresztą tym razem Clooney nie pokazuje tu filmu politycznego. Z Sandrą Bullock promuje „Grawitację" Alfonso Cuarona – opowieść o dwojgu astronautach uwięzionych w kosmosie po awarii rakiety. Ale to Bullock przez większą część filmu jest na ekranie sama.

– Przez wiele tygodni byłam zamknięta w kosmicznym kombinezonie i małym kadłubie rakiety – mówi.

49-letnia aktorka wyglądała w Wenecji oszałamiająco, a figury i sprawności mogłaby jej pozazdrościć niejedna dwudziestolatka.

– Muszę utrzymywać się w dobrej formie, bo mam trzyletniego syna, który waży prawie 20 kilo, a lubi, żeby go nosić na rękach – mówi.

Szum wywołało pojawienie się Scarlett Johansson, która do weneckiego pałacu festiwalowego wchodziła w hollywoodzkim stylu. Czarna suknia Versace, naszyjnik Bulgari. Ale rola w „Under the Skin", oczekiwanym filmie Jonathana Glazera, to olbrzymie ryzyko.

Johansson zagrała wyzutą z empatii „obcą". W filmie, którego akcja toczy się w Szkocji, wabi swoimi wdziękami napotkanych mężczyzn, by ich unicestwić. Dopóki nie pozna ludzkich uczuć. Wtedy sama zacznie się bać. Johansson wtapia się w wizjonerski styl Glazera. Nie boi się nagości, drastyczności. Śmiało wchodzi w eksperyment, który przez jednych został nazwany arcydziełem, przez innych katastrofą.

– Musiałam zapomnieć o ludzkich odruchach, o instynkcie samozachowawczym, o chęci chronienia innych – mówiła na konferencji prasowej.

Bo gwiazdą Johansson bywa tylko na czerwonych dywanach. W swoich wyborach profesjonalnych nie próbuje tworzyć wizerunku „glamour". Jest inteligentną profesjonalistką, która szlify zawodowe zdobyła u Woody'ego Allena.

Do tego samego pokolenia trzydziestolatków należy Jesse Eisenberg. Jedno z „najgorętszych" nazwisk amerykańskiego kina. Znany z roli Marka Zuckerberga z filmu Davida Finchera „The Social Network" do Wenecji przyjechał z „Night Moves". Nie pozwolił sobie na taryfę ulgową, tworząc świetną kreację chłopaka ogarniętego strachem i obsesją.