Arnold stary, nie przestarzały

Filmy SF zawsze odzwierciedlały lęki danej epoki i przemiany społeczno-polityczne. Przestrzegały przed eskalacją globalnego konfliktu podczas zimnej wojny. Dzisiaj ostrzegają przed eksploatacją środowiska naturalnego oraz zbytnią komputeryzacją życia i zaufaniem do technologii. Często przybysze z innej planety odzwierciedlają Innego, którego obecność wywołuje nasz niepokój, choćby w związku z falą emigrantów.

Pierwszy „Terminator" z 1984 r., nakręcony przez wizjonera kina Jamesa Camerona, opowiadał o Sarze Connor, którą w Los Angeles próbowali odnaleźć przybysze z przyszłości zdominowanej przez roboty.

Komputerowy system SkyNet miał chronić ludzi, a ostatecznie wymknął się spod ich kontroli. Kyle Reese bronił nieświadomą sytuacji dziewczynę przed androidem T-800 (Arnold Schwarzenegger), zaprogramowanym i wysłanym z 2029 r. do przeszłości, by ją zabić. Jej przedwczesna śmierć skutkowałaby tym, że nigdy nie urodziłaby późniejszego pogromcy robotów Johna Connora. Jednocześnie Kyle Reese – przybysz z przyszłości – był tym, który Johna Connora miał spłodzić. W ten sposób czas robił pętlę w perfekcyjnie wymyślonym scenariuszu.

Piąta część

Przytaczam streszczenie fabuły oryginalnego „Terminatora", która dla fanów serii jest oczywista jak tabliczka mnożenia, z uwagi na to, że bez tej podstawowej wiedzy w najnowszej, piątej części kinowego „Terminatora" można się zgubić już na starcie.

W „Terminatorze: Genisys" początek filmu odtwarza skrótowo pierwszą część serii, a nawet rekonstruuje oryginalne sceny, jak choćby przybycie nagiego Schwarzeneggera do L.A. w kapsule czasu. Wszystko po to, by całą historię podwójnie skomplikować i dobudować do niej kolejne czasowe piętra. Na scenariusz z oryginalnego „Terminatora" nałożono bowiem historię z „Terminatora 2: Dnia sądu" i trójka bohaterów – Kyle, Sarah i T-800 – przenosi się do 2017 r., by wyeliminować SkyNet, zanim zostanie uruchomiony.

Powrót do początku

W pierwszym filmie z 1984 r. Schwarzenegger grał doskonałą maszynę do zabijania. Elektronicznego mordercę – jak głosił pierwotny polski tytuł filmu. W drugiej części z 1991 r. jego wizerunek został ocieplony. Okazało się, podobnie jak w filmie „Łowca androidów" Ridleya Scotta, że roboty też mogą przejawiać uczucia. Trzecia część, nakręcona już w XXI wieku, nawiązywała do obronnej roli androida walczącego u boku ludzi ze złym systemem technologicznym.

Czwarta część z podtytułem „Ocalenie" z 2009 r. skupiała się na walkach robotów na spustoszonej planecie w przyszłości i była najsłabsza. Być może dlatego, że na pierwszy plan wysunięto Johna Connora (w tej roli Christian Bale), a T-800 trafił do magazynu. Schwarzenegger był wówczas gubernatorem Kalifornii i wystąpił tylko w drobnym epizodzie.

Najnowsza część odwołuje się do początku cyklu i znalazła uznanie w oczach jego twórcy – Jamesa Camerona. Teraz komputerowy SkyNet jest nie tylko skonstruowanym przez ludzi systemem obronnym, ale też olbrzymią siecią cyfrową monopolizującą życie ludzi. To chmura, w której krążą wszystkie dane. Brzmi znajomo.

Hollywood poszło po rozum do głowy i coraz częściej zatrudnia do swoich filmów specjalistów od seriali telewizyjnych. „Terminator: Genisys" jest tego świetnym przykładem, bo oprócz aktorów znanych z małego ekranu do reżyserii zaangażowano Alana Taylora – reżysera takich telewizyjnych przebojów jak „Rodzina Soprano", „Mad Men" czy „Gra o tron". Znana z tego ostatniego serialu fantasy jest również Emilia Clarke, odtwórczyni roli Sarah Connor o wdzięcznej urodzie dziewczyny z sąsiedztwa.

Twórcy zrobili wiele, by odświeżyć nieco zaśniedziałą serię, choć w kilku miejscach nie uchronili się przed sztampą. Tak jakby superprodukcja miała zadowolić zbyt szerokie grono widzów w różnym wieku. Jednak w porównaniu z sieczką, jaką był poprzedni „Terminator: Ocalenie", nowa część wypada dobrze.

Kto tęsknił za byłym gubernatorem Kalifornii, ten będzie zadowolony. Mimo doborowej obsady to Arnold Schwarzenegger gra tu pierwsze skrzypce. Jak sam bohater mówi na ekranie: „Może stary, ale nie przestarzały". Można to odczytywać jako osobistą deklarację 67-letniego aktora, ale również bardziej uniwersalnie jako przeciwdziałanie kultowi młodości i nowości, wypierającemu starszych, opatrzonych etykietką „towar zbędny".