Rekomendacje filmowe: Kandydaci do Oscara z Polski i Norwegii oraz hit Watchoutu

Kulej. Dwie strony medalu

Reż.: Xawery Żuławski

Wyk.: Tomasz Włosok, Michalina Olszańska, Andrzej Chyra, Tomasz Kot

Xawery Żuławski reżyserował telewizyjne seriale – od mydlanej opery „Tancerze” aż po tak świetne historie, jak „Krew z krwi” czy ostatnia „Odwilż”, ale w kinie przyzwyczaił widzów do wieloznacznych, nieoczywistych obrazów. To był bardzo osobisty film o wchodzeniu w dorosłe życie, strumień świadomości Doroty Masłowskiej w „Wojnie polsko-ruskiej”, niezwykłe pożegnanie z ojcem Andrzejem Żuławskim w „Mowie ptaków”, wreszcie „Apokawixa” – pierwszy polski film o zombie – mocna diagnoza kondycji świata po pandemii. „Kulej. Dwie strony medalu” to jego pierwszy film popularny, skierowany do szerokiej publiczności. Wyprodukowany przez firmę Watchout, która stała m.in. za takimi biopikami jak „Bogowie” o profesorze Relidze oraz „Sztuka kochania” o Michalinie Wisłockiej. Żuławski nie zrobił jednak typowego biopiku. Zaproponował opowieść o czterech latach z życia boksera, pomiędzy rokiem 1964 a 1968, a więc pomiędzy dwoma złotymi olimpijskimi medalami w Tokio i Meksyku. Jest tu wielki sport. Jest walka o siebie – z rywalami, trudną rzeczywistością, ale też z nałogiem i własnymi demonami. „Kulej…” to również film o kobiecie, żonie pięściarza, która usiłuje wyjść z jego cienia i zbudować sobie odrobinę wolności, ale po drodze wikła się w UB-eckie układy.  Ale też o Polsce lat sześćdziesiątych, o zniewoleniu ludzi żyjących w komunizmie, o polityce wdzierającej się w ich życie. Żuławski dotyka tu również antysemickich wydarzeń roku 1968. I wreszcie o miłości. 

Świetne kreacje tworzą w tytułowej roli Tomasz Włosok i jako trener Papa Stamm – Andrzej Chyra. Michalina Olszańska, wbrew swojej osobowości, przekonująco tworzy postać żony Kuleja. 

Czy są w „Kuleju…” uproszczenia? Tak. To nie jest rozliczenie jak w „Chaosie”, lecz film skierowany do widzów, którzy dadzą się wciągnąć w akcję, wzruszą, a potem zdobędą się na refleksję nas światem, w którym przyszło żyć kilku pokoleniom Polaków. I który może wrócić. 

Armand

Reż.: Halfdan Ullmann Tondel

Wyk.: Renate Reinsve, Ellen Dorrit Petersen, Oystein Røger

To norweski kandydat do Oscara w kategorii filmu zagranicznego. Nagrodzony canneńską Złotą Kamerą debiut Halfdana Ullmann Tondela – wnuka Ingmara Bergmana i Liv Ullman. W szkolnej toalecie został zamknięty sześcioletni Jon. Półnagi. Uwolniony twierdzi, że uwięził go i napastował kolega, jego rówieśnik Armand. Ale tak naprawdę dzieci w tym filmie w ogóle nie ma. Całe spięcie toczy się pomiędzy dorosłymi – owdowiałą niedawno matką Armanda i rodzicami Jona. A im dłużej rozmowa w szkole trwa, tym więcej wychodzi na jaw tajemnic i zaskakujących informacji, tym bardziej wszystko staje się intensywne i… absurdalne. W pewnym momencie grająca matkę Armanda Renate Reinsve zaczyna się śmiać. Ze wszystkiego. Z kretynizmu zadawanych jej pytań, ze społeczeństwa, w którym może dochodzić do takich szkolnych śledztw i oskarżeń. Ale jednocześnie film Tondela ma w sobie dłużyzny i jakąś niespójność, czuje się w nim niedomyślenie. 

Pod wulkanem

Reż.: Damian Kocur