„Back To Black” wybiela mrok życia Amy Winehouse

W przemyśle filmowym mówi się, że jak ktoś słabo gra — zawsze może „dowyglądać”. To nie jest przypadek Marisy Abeli, bo kiedy opublikowano pierwsze fotosy aktorki z filmu, ucharakteryzowanej na wokalistkę tragicznie zmarłą w wieku 27 lat (1983-2011) - narzekań było, co nie miara. Abela może jednak deficyt podobieństwa „dośpiewać”.

Co prawda, angielscy dziennikarze ironizują, że aktorka interpretując piosenki Amy jak ona, łamie sobie żuchwę (faktycznie: umęczyła się), ale efekt wokalny, timbre, modulacja są imponujące. W scenach sprzed kariery, gdy filmowa Amy układa z gitarą pierwsze piosenki w sypialni, kiedy podpija kluby Londynu oraz zgarnia kilka Grammy za album „Back In Black”.

„Back To Black”. Amy Winehouse i jej śpiew

Dla widzów niezgłębiających dotąd twórczość Winehouse na poziomie analizy tekstów – ich wysłuchanie z tłumaczeniami towarzyszącymi filmowi w napisach, powinno być mocnym przeżyciem. Piosenki były od początku osobiste, wręcz ekshibicjonistyczne, wykraczają poza „dziewczęcą” etykietę, odważnie i mocno opisują życie seksualne i emocjonalne wokalistki oraz jej dramat. To największa wartość scenariusza: śpiewany dziennik artystki jest scementowany z historią tragicznej miłości do Blake’a Fieldera-Civila. Reszta zaś soundtracku pokazuje muzyczne inspiracje Amy, czyli jazz i czarne brzmienia. W tej i wielu innych sprawach jej największą przyjaciółką i patronką była żydowska babcia Cynthia (Lesley Manville), która śpiewała w prestiżowych londyńskich klubach. Jej śmierć na raka była jednym z morderczych ciosów, które los zadał nadwrażliwej dziewczynie.

Czytaj więcej

Film

Rosja prześladuje jak za Stalina, a Moskwa płonie w „Mistrzu i Małgorzacie”

„Mistrz i Małgorzata” według biografii i powieści Bułhakowa z Augustem Diehlem („Bękarty wojny” Tarantino) jako Wolandem jest hitem w Rosji i celem ataków putinowców.

W filmie widzimy, że ojciec-taksówkarz zostawił rodzinę, matka nie była silną osobą, zaś chłopaka-mięczaka Amy rzuciła. Poza tym, że kochała śpiewać, chciała pokochać, zatracić się i schrupać do ostatniej kosteczki mocnego faceta. Drania w jej życiu zagrał Blake Fielder-Civil (Jack O'Connell). Scena ich spotkania to bajka o ludziach, których miłość od pierwszego spojrzenia może zaprowadzić do raju. Albo do piekła. Amy jest właśnie po awanturze z wydawcami, którzy kazali jej zrezygnować z grania na gitarze i wstrzymać podbój Ameryki do wydania drugiej, lepszej płyty, i wtedy do pubu wchodzi właśnie „on”, wymarzony drań. Ta sekwencja rozpisana jest na zbieg okoliczności, który wydaje się niesamowity, rozmowy przy barze, piwo, drinki, grę w bilarda, a także szafę grającą, w której Blake wybiera stary hit dziewczęcego tria Shangri-Las „Leader of the Pack”, o nastolatce, która została dziewczyną mafioza.

Blake’a z mafią łączą tylko długi za ciężkie dragi, Winehouse jest już jednak pijana miłością i po kolejnych flaszkach. Z biografii artystki wiemy, że oznaczało to życie w trójkącie, zaś potem odwiedzanie ukochanego w więzieniu.

„Back To Black”. Amy Winehouse i jej drań Blake

To z pewnością jeden z ważniejszych wątków filmu, ponieważ Blake był oskarżany o wciągnięcie Amy w świat ciężkich narkotyków, a to przecież nie heroina ją wykończyła, lecz alkohol wypity po długiej przerwie, i wiele wcześniejszych złych przyzwyczajeń. Dochodzimy do meritum sprawy: twórcy „Black To Black” wszystkich po trosze wybielają, choć nie brakuje kluczowych motywów dramatu. Pierwszy menedżer Amy nalega, by poszła na odwyk zanim będzie za późno, lecz ojciec ufa deklaracjom córki, że da sobie radę, a nie dała.

Czytaj więcej

Film

„Perfect Days” i "Anselm" w kinach. Wim Wenders uczy nas spokoju

Nominowana do Oscara fabuła „Perfect Days” niemieckiego reżysera i dokument o Anselmie Kieferze już na ekranach.

Z kolei Blake’a widzimy w scenie z kumplem-dilerem, który radzi mu, by wrócił do Amy, bo to pomoże spłacić długi ich obu. Potem był ślub Amy i Blake’a, heroina i mocne pójście na dno. Kolejne balangi wokalistki relacjonowały media i paparazzi, którzy jak stado hien czyhają na pijaną gwiazdę. Ponieważ scenarzysta Matt Greenhalgh, jak w antycznej tragedii starał się zrównoważyć okoliczności, które doprowadziły do śmierci Winehouse – paparazzi są wyjątkowo nieprzyjemnym chórem. Komentują wydarzenia, ale też dostarczającego wieści dołujących Amy.

Wszystko to może złożyć się w ciekawy, poruszający, kameralny film - dla tych, którzy piosenkarki nie znali tak dobrze jak angielscy fani i dziennikarze. Dlatego w Ameryce „Back To Black” ma pochlebne recenzje, zaś w Wielkiej Brytanii jest przedmiotem krytyki.

Można ją oczywiście zrozumieć, mając choćby w pamięci dokument „Amy” Asifa Kapadii z 2015 r., który w przeciwieństwie do „Black To Black” przerażał jako historia dojrzewania do pewnej śmierci. Mocniej akcentował negatywną rolę ojca, jego odejścia od rodziny i parcie na karierę córki, gdy powinien się nią zaopiekować, czując współodpowiedzialność za nałogi. Dokument eksponował też wczesną depresję Amy, zażywanie psychotropów od 13 roku życia oraz bulimię. Pierwszego wątku w fabule nie ma, drugi pokazany jest aluzyjnie. Największą jednak wściekłość mediów i przyjaciół Amy wzbudziło wybielanie Blake’a.