W wieku 82 lat zmarł Ryan O'Neal, nominowany do Oscara gwiazdor „Love Story”

Rodzina nie podała przyczyny śmierci aktora. Powszechnie wiadomo było jednak, że w 2001 roku u O'Neala zdiagnozowano przewlekłą białaczkę, a w 2012 roku raka prostaty.

„Mój tata odszedł dzisiaj spokojnie, otoczony przez wspiarającą go i kochającą drużynę” – napisał Patrick O'Neal na Instagramie. Dodał, że jego ojciec zawsze był jego bohaterem.

Czytaj więcej

Film

Zmarła Piper Laurie, gwiazda "Carrie" i "Twin Peaks"

Piper Laurie, trzykrotnie nominowana do Oscara aktorka, której siedemdziesięcioletnia kariera obe...

Urodził się w Los Angeles w 1941 roku. Jego matka była aktorką teatralną, a ojciec pisarzem i scenarzystą. O'Neal zaczął boksować w szkole i zyskał imponującą sylwetkę, zanim dostał małe role telewizyjne.

Został obsadzony w "Peyton Place", znanej jako pierwsza amerykańska telenowela emitowana w godzinach największej oglądalności. Ta rola zapewniła mu sławę i podobnie jak jego koleżance z planu, Mii Farrow, udało mu się zaistnieć na dużym ekranie.

Ryan O'Neal nie żyje. Sławę przyniosła mu rola w "Love Story"

Do gwiazdy filmowej pierwszej wielkości katapultowała go rola w wyciskającej łzy "Love Story". Zagrał studenta Harvardu z zamożnej rodziny, który zakochuje się w studentce z klasy robotniczej, granej przez Ali MacGraw. Film uznawany jest przez Amerykański Instytut Filmowy za jeden z 10 najbardziej romantycznych filmów wszechczasów.

Następnie zagrał w szalonej komedii z 1972 roku „Co słychać, doktorku?” u boku Barbry Streisand. Zagrał z nią ponownie w "Wielkim Starciu" w 1979 roku.

„Bardzo smutna wiadomość o śmierci Ryana O'Neala” – napisała Streisand na X, dawniej Twitterze. „Był zabawny i czarujący i taki zostanie zapamiętany” – dodała.

Zagrał też oszusta z czasów wielkiego kryzysu w komediodramacie "Papierowy Księżyc" (1973) wraz ze swoją dziewięcioletnią córką Tatum O'Neal, która za ten film zdobyła Oscara za drugoplanową rolę.

O'Neal pojawił się także w gwiazdorskiej obsadzie w epopei wojennej „O jeden most za daleko” z 1977 r. oraz w „Barrym Lyndonie” (1975) Stanleya Kubricka.